- Details
Terwijl de regen hier met bakken uit de lucht komt vallen, zit ik met mijn hoofd nog op het prachtige Cyprus. Ik voel de zon weer branden op mijn witte velletje, dat langzaam maar zeker een paar tinten donkerder wordt. Ik ruik de geur nog van de prachtige bergen en zou me zo weer onder kunnen dompelen in die allesomvattende stilte daar. Wat een rust, wat een prachtige natuur, wat een lieve mensen...
- Details
Net als de draaideur van het ziekenhuis, draaien onze hersenen op volle toeren. Eenmaal terug in de frisse lucht kijken mijn lief en ik elkaar bedenkelijk aan. De opluchting maakt langzaam plaats voor ongerustheid. De afwijkingen die de neuroloog heeft gezien na het spieronderzoek wijzen op een spierziekte met de mooie naam Inclusion Body Myositis, kortweg IBM genoemd. Eindelijk kunnen we de klachten, die mijn lief al jaren heeft, een naam geven. Eindelijk voelt hij zich serieus genomen en eindelijk is er duidelijkheid, maar toch ook weer niet.
- Details
Na een flinke buiteling van de trap, nu enkele weken geleden, heeft de term 'ontzorgen' voor mij plotsklaps een andere betekenis gekregen. Op het moment waarop je plotseling zorg nodig hebt, klop je namelijk tevergeefs bij de thuiszorg aan de deur. De medewerkers kunnen pas na weken in actie komen. Ze zouden daar wel anders willen, maar moeten zich aan de regels houden die de regering hen heeft opgelegd. Ontzorgen? Vergeet het maar!
Daar zat ik dan met een gebroken bovenarm, die niet in het gips kan, een zwaar gekneusde elleboog en pols en een pijnlijke en dikke knie en voet. Van het ene op het andere moment kon ik niets meer. Tandenpoetsen, ja dat kon ik nog wel met één hand, maar hoe kreeg ik dan de tube tandpasta open?
- Details
Waar ik het meest tegenop had gekeken, bleek gisterenavond uiteindelijk toch het hoogtepunt van mijn dag te zijn. Sinds ik door een buiteling van de trap als eenarmige door het leven moet, is het aan en uitkleden voor mij namelijk de grootste hel.
- Details
Bovenaan de trap realiseerde ik me plotseling dat ik nog iets vergeten was. Ik draaide me om en liep met ferme tred naar beneden. Mijn hand op de leuning, want ik ben altijd voorzichtig op de trap. Ook deze fatale zaterdagmiddag.
En toen gebeurde het: op de vijfde tree van onderen bleef de hak van mijn schoen net met het laatste randje achter de rand van de traptrede haken. Ik werd min of meer naar voren geprojecteerd en nog mijn hand op de leuning of mijn andere, vrije voet konden nog iets doen. Door de rare beweging draaide ik een kwartslag om mijn as en dook zijdelings met veel kabaal naar beneden. Daar wachtte de tegelvloer die ik vol met mijn bovenarm en daarna nog met mijn hoofd raakte.
- Details
Van huis uit ben ik een positief mens. Als ik als kind vroeger weleens in de put zat, moest ik van mijn ouders altijd kijken naar mensen die er nog veel slechter voor stonden. Daar kon ik weleens ontzettend boos over worden.
- Details
Terwijl sommige mensen de jaren aftellen totdat ze met pensioen mogen, kijken anderen er als een berg tegenop. Natuurlijk ligt het voor iedereen anders, dat heeft vooral te maken met het soort werk en de werkomgeving. Voor een stratenmaker is het volgens mij fysiek veel te zwaar om tot zijn 65-ste of meer door te moeten werken. Maar er zijn genoeg baantjes waarbij je nog jaren na je pensioen kunt blijven werken. Zoals Fien Kerkers bijvoorbeeld, die haar 60-ste jubileum vierde in het onderwijs. In 2013 sprak ik met haar in opdracht van het ED.
- Details
Als correspondente voor het Eindhovens Dagblad heb ik, in de 25 jaar dat ik er werkzaam was, zo af en toe ook weleens ietwat vreemde opdrachten mogen doen. Tijdens een van mijn meest bizarre klusjes maakte ik kennis met een brug die na jaren van trouwe dienst in oktober 2009 werd afgedankt.
- Details
Om te laten zien dat het niet allemaal kommer en kwel is in mijn boek in wording, nu een luchtiger vervolg op mijn vorige blog 'Verhuizen'.
Een beetje wit om mijn neus stapte ik naast Joost in de auto. Met een bezorgde blik keek hij me even aan en stopte toen de kom met vissen in mijn handen. Behoedzaam zette ik hem tussen mijn voeten, in de hoop dat ik dat 120 kilometer lang vol zou houden.
“Gaat het een beetje?”, vroeg hij, terwijl hij de auto startte.
