Van huis uit ben ik een positief mens. Als ik als kind vroeger weleens in de put zat, moest ik van mijn ouders altijd kijken naar mensen die er nog veel slechter voor stonden. Daar kon ik weleens ontzettend boos over worden.
"IK ben nu verdrietig en dan mag IK best even medelijden met mezelf hebben", riep ik dan boos tussen twee snikken door. Even mocht dat dan wel van mijn ouders, maar dan kwamen ze toch weer met voorbeelden van iemand die toch echt veel meer redenen had dan ik om helemaal in zak en as te zitten.
Nu ben ik blij dat ze me zo opgevoed hebben. Daardoor kan ik heel goed relativeren en, ook al zit het even flink tegen, ergens toch weer snel de positieve kanten van zien. Het helpt gewoonweg niet om bij de pakken neer te gaan zitten, of te zwelgen in je verdriet. Gewoon schouders eronder en gaan met die banaan. Makkelijk gezegd natuurlijk, als je nooit echt tegenslag heb gekend. Maar heus, ook ik heb mijn portie in mijn leven wel gehad en ik zal zeker nog wel meer gaan krijgen. That's life.
Toch zijn er een heleboel mensen die maar moeilijk om kunnen gaan met tegenslag en verdriet. Die het dagelijkse leven vaak al ervaren als een enorme last. Mensen die vaak depressief zijn en bijna geen oog hebben voor de mooie dingen om hen heen. Ze zien ze gewoonweg niet en kunnen ze vaak ook niet zien door de donkere wolken in hun hoofd.
Het lijkt me vreselijk als je zo bent en daar niet echt iets tegen kunt doen. Zo vreselijk dat ik deze mensen het liefst mee zou willen sleuren naar mijn wereldje waar de zon elke dag wel schijnt. En ja, ook bij mij komt er weleens een wolkje voor de zon, maar daarna wordt het altijd weer mooi weer. Ik zou zo graag tegen ze willen schreeuwen dat ze moeten genieten van een eerste zonnestraaltje, ook al is het nog zo bitter koud. Dat ze moeten lachen om de regendruppels die tikken op de paraplu waar ze onder lopen, of om de wind die met hun haren speelt. Glimlachen om een kindje dat voorzichtig zijn eerste stapjes zet, of om een katje dat schichtig wegduikt onder een struik.
Sluit je ogen niet als het even flink tegen zit, maar kijk om je heen en blijf genieten. Het zijn juist die kleine dingen die je weer kracht kunnen geven. Er zijn zoveel mooie momenten in ieders leven, maar je moet ze wel willen en kunnen zien. Als je dat kunt, dan kun je volgens mij de tegenslagen ook veel beter aan. Het leven is nu eenmaal veel te kort om er niet van te genieten.
