Na een flinke buiteling van de trap, nu enkele weken geleden, heeft de term 'ontzorgen' voor mij plotsklaps een andere betekenis gekregen. Op het moment waarop je plotseling zorg nodig hebt, klop je namelijk tevergeefs bij de thuiszorg aan de deur. De medewerkers kunnen pas na weken in actie komen. Ze zouden daar wel anders willen, maar moeten zich aan de regels houden die de regering hen heeft opgelegd. Ontzorgen? Vergeet het maar!
Daar zat ik dan met een gebroken bovenarm, die niet in het gips kan, een zwaar gekneusde elleboog en pols en een pijnlijke en dikke knie en voet. Van het ene op het andere moment kon ik niets meer. Tandenpoetsen, ja dat kon ik nog wel met één hand, maar hoe kreeg ik dan de tube tandpasta open?
Mijn lief rende zijn benen onder zijn gat uit voor mij, maar ja dat was in het weekend. Ik was namelijk zo slim geweest om op een zaterdag van de trap te duiken. Ik hield mijn hart al vast voor de maandag, want met net een nieuwe functie kon ik van mijn lief niet verlangen dat hij thuis zou blijven. Bovendien zou deze hele stunt van mij acht weken gaan duren en daarna moest ik nog revalideren. Dat zou betekenen dat al zijn vrije dagen aan mijn duikvlucht op zouden gaan. Weg vakantiedagen, weg vakantie. Nee, dat nooit, dat wilde ik absoluut niet laten gebeuren.
De baas van mijn lief zag het probleem niet zo. "Dan schakel je toch gewoon de thuiszorg in," zei hij heel naïef. Waarop mijn lief keihard begon te lachen. "We wonen hier in Nederland hoor, het land waar de zorg meer en meer wordt uitgekleed. Wij zijn die participatiemaatschappij, waar we een beroep moeten doen op onze familie, onze vrienden, of onze buren. Maar ja, onze familie woont ver weg, onze dochter heeft een baan en een gezin met drie kinderen en ook onze buren werken allemaal. Participatie is een mooi woord, maar daar blijft het dan ook bij."
Omdat ik wilde weten of het in de praktijk echt zo moeilijk was om hulp aan te vragen, belde ik heel eigenwijs toch de thuiszorg. De lieve dame aan de andere kant van de lijn kwam al snel tot de conclusie dat ik acuut hulp nodig had. "U moet uit bed worden gehaald, gewassen, aangekleed, uw kneuzingen moeten worden verzorgd, boterhammen gesmeerd, enzovoort, enzovoort. We zouden het liefst meteen iemand willen sturen en dat kunnen we ook, maar dat mogen we niet." En terwijl ik eens diep zuchtte, legde de lieve dame uit dat er eerst een aanvraag naar de gemeente moest. Daar zou dan worden beoordeeld of ik ook inderdaad voor hulp in aanmerking zou komen en pas dan zou na goedkeuring de thuiszorg in actie mogen komen. Dat alles zou gemiddeld acht weken gaan duren. Ik heb niet eens meer een poging ondernomen, want na acht weken hoop ik zelf zoveel mogelijk weer te kunnen.
We redden het wel saampjes. We staan 's morgens extra vroeg op, zodat mijn lief me aan kan kleden, mijn boterhammen voor tussen de middag kan smeren, thee klaar kan zetten, het bed kan dekken, de badkamer op kan ruimen en voor het ontbijt kan zorgen. 's Morgens even lekker douchen zit er op werkdagen voorlopig niet in voor mij, daar is nu echt geen tijd meer voor. Ik kon gelukkig wel vanaf dag een zelf naar het toilet, omdat ik de eerste weken steeds een joggingpak droeg. Want bijna negen uur je plas op houden, is echt geen optie.
Gelukkig springt ook dochterlief regelmatig in, ondanks dat ook zij het heel druk heeft. Ze kookt regelmatig voor ons en helpt met poetsen, zodat mijn lief na het werk ook af en toe rust kan nemen. Maar dan nog blijven er heel wat uurtjes over waarop ik alleen thuis voor problemen kom te staan. Het ergste van al vind ik nog dat ik zelf mijn jas niet aan kan krijgen. Dat betekende met het koude weer van de afgelopen tijd dus dat ik hele dagen binnen zat. En dat voor iemand die heel veel sport, wandelt en aan hardlopen doet.
Gelukkig lopen de temperaturen op en kan ik zonder jas naar buiten. Het vogeltje mag eindelijk weer uit zijn kooitje! En de zorg? Die zit muurvast en komt voorlopig niet los, ook al zouden de zorgverleners wel anders willen. Ontzorgen is een mooie kreet, maar in ons kikkerlandje geen cent waard!
