Waar ik het meest tegenop had gekeken, bleek gisterenavond uiteindelijk toch het hoogtepunt van mijn dag te zijn. Sinds ik door een buiteling van de trap als eenarmige door het leven moet, is het aan en uitkleden voor mij namelijk de grootste hel.
Mijn gebroken arm is inmiddels helemaal zijn eigen leven gaan leiden (of is lijden hier misschien meer van toepassing?) Na een grondige metamorfose ken ik dat ding nog nauwelijks terug. De arm is zeker tweemaal zo dik geworden en helemaal bont en blauw gekleurd. Hij hangt in een sling voor mijn borst en reageert op geen enkel signaal van mijn kant. Ik daarentegen reageer acuut op de signalen die van hem vandaan komen, want die gaan bij mij door merg en been.
Kortom op dit moment zijn we geen vriendjes, maar meer twee vreemden voor elkaar. Ik voel me namelijk afschuwelijk door deze arm in de steek gelaten. Als ik bijvoorbeeld de tube tandpasta open wil draaien, of mijn boterham wil smeren, dan houdt hij het voor gezien. Mijn andere arm maakt inmiddels overuren, maar kan de vraag gewoonweg niet aan. Ik ben dus in een klap helemaal afhankelijk van mijn lief, die bij alles wat ik doe een handje moet helpen.
Maar ja, mijn lief moet gewoon naar zijn werk en het liefst 38 uur per week. Niks zorgverlof, want met een functie waar de nieuwigheid nog van afstraalt, kan hij eigenlijk ook niet wegblijven. Gelukkig springt dochterlief af en toe bij, ook al heeft ook zij een baan, drie kindjes en een man. Toch blijven er dan op een dag nog genoeg uurtjes over waarbij het toch heel fijn zou zijn als die rebelse arm weer gewoon mee zou werken. Maar nee hoor. Erger nog, hij heeft van de dokter te horen gekregen dat hij absolute rust moet houden. Hij mag helemaal niet bewegen, anders zou de breuk niet genezen, werd hem op het hart gedrukt. En ja, daar moet ik me dan maar bij neerleggen.
Dat betekent wel dat aan- en uitkleden momenteel geen sinecure is. Alles moet precies op de goede manier gebeuren. Bij aankleden mag die rebelse arm als eerste en bij uitkleden komt hij steeds als laatste. En meewerken? Vergeet het maar. Mijn lief moet bij dit alles assisteren en als dank dat we deze arm heel omzichtig behandelen, krijg ik er alleen afschuwelijke pijnscheuten voor terug.
Maar gisterenavond ging het anders. Na het hele pijnlijke ritueel was er even een magisch momentje tussen die arm en mij. Terwijl hij even uit de sling was en daar maar wat hing te bungelen, was er dat gevoel van opluchting, van even lekker vrij en even geen pijn. Maar ja, die magie werd plotsklaps weer verbroken toen hij weer terug in zijn sling moest.
