Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! Dat is mijn levensmotto. Ik kan genieten van de meest kleine, triviale dingetjes. Van huis uit ben ik dan ook een rasechte optimist. En toen de dag kwam waarop ik te horen kreeg dat ik astma heb, dacht ik alleen maar: oké als dat alles is wat ik voor ellende meekrijg in mijn leven, dan mag ik in mijn handjes knijpen.
En zo denk ik er nog steeds over. Ook al moet ik mijn leven lang verder medicijnen gebruiken en zijn er dagen bij waarop ik het zo benauwd heb dat ik de trap bijna niet meer op kan komen. En dan heb ik het nog niet over de dagen waarop ik ontzettend moe kan zijn als gevolg van de ontstekingen in mijn luchtwegen. Dat diezelfde ontstekingen de boosdoener zijn van mijn ondergewicht lach ik altijd weg met de opmerking dat ik de meest lekkere dingen als extraatje mag eten. Ook al komt het eten me soms de neus uit.
Met astma valt dus heel goed te leven, vooral wanneer je op tijd en uur je medicijnen gebruikt, gezond eet, veel beweegt, aan sport doet en, als extraatje, ook nog eens een blaasinstrument bespeelt. Maar waar ik heel slecht mee kan leven is het onbegrip dat ik in mijn omgeving nog al eens tegenkom. En dan heb ik het niet over de grapjes die de mensen soms over mij maken. Die galgenhumor daar houd ik wel van, ik doe daar zelf ook graag aan mee. Zo reken ik mezelf tot de meest vrolijke mensen: ik sta 's morgens dan ook fluitend op en ga iedere avond gierend naar bed.
Nee, ik heb het over die mensen die me niet begrijpen, of erger, me niet serieus nemen, als ik aangeef dat ik het benauwd heb en dus een keer verstek moet laten gaan als er flink aangepakt moet worden. Of als ik in de vochtige kou bijvoorbeeld een keer niet mee kan spelen met het muziekkorps waar ik lid van ben. Omdat ik niemand in de steek wilde laten, heb ik dat onlangs toch een keer gedaan en ben mezelf daar keihard tegengekomen. Binnen tien meter zaten mijn luchtwegen zo dicht dat ik nauwelijks nog geluid uit mijn klarinet kreeg. Vervelend voor mijn medemuzikanten, maar vooral heel frustrerend voor mezelf. Zo frustrerend dat ik van woede en teleurstelling heb staan huilen als een klein kind. Op zo'n moment haat ik die astma, want die neemt me dan wel even mijn grootste passie af.
Natuurlijk mag ik er niet vanuit gaan dat iedereen precies weet wat astma inhoudt. En als mensen horen en zien dat ik veel aan sport doe, zoals aerobics, fitness en hardlopen, dan snap ik ook wel dat ze dat niet kunnen rijmen met benauwdheid en moe zijn. Maar er is ook niemand die me daar rechtstreeks naar vraagt. Daarom weet ook bijna niemand dat sporten juist goed is voor een astmapatiënt. En praktisch niemand weet ook wat er aan dat sporten vooraf gaat. Dat ik altijd voor het sporten extra medicijnen moet nemen bijvoorbeeld, en dat ik altijd moet zorgen voor een goeie warming-up en niet buiten mag sporten als het heel erg vochtig is. Dat ik op een normale dag tweemaal per dag moet puffen en voor de nacht medicijnen moet slikken om niet benauwd te worden. En als het dan toch fout dreigt te gaan, worden de medicijnen opgeschroefd en moet ik prednison en/of antibiotica slikken, want een longontsteking ligt dan al snel op de loer.
Maar ondanks dat wil en kan ik een gewoon leven leiden en wil ik ook zeker niet zielig gevonden worden, want er zijn veel ergere dingen. Wat ik wel wil bereiken met dit verhaal is een beetje meer begrip voor mensen met astma. Dat zou het voor mij, maar ook voor al die 500.000 andere astmapatiënten een heel stuk gemakkelijker maken.
