Vandaag mocht ik weer eens van dichtbij ervaren hoe een ECG (hartfilmpje) wordt gemaakt. Gefascineerd keek ik naar de hightech klemmen, die de rubberen bandjes tegenwoordig vervangen. Ik klink misschien een beetje als een expert, maar dat ben ik ook een beetje. Ik heb namelijk vroeger op de afdeling Functieonderzoek van het St. Elisabethziekenhuis in Tilburg gewerkt, waar onder meer ECG's werden gemaakt en longfuncties werden gedaan.
De mevrouw die vandaag het hartfilmpje maakte, stond enigszins verbaasd dat ik nog steeds precies wist welke elektrode waar moest worden geplaatst. Maar zoiets vergeet je nooit meer als je dat zes jaar lang hebt gedaan. Natuurlijk bleef het niet alleen bij het maken van een hartfilmpje. Nee, we deden ook longfuncties, stofwisselingsonderzoeken, assisteerden bij katheterisaties en nog veel meer.
We werkten nauw samen met twee cardiologen, een longarts en enkele internisten, dus we kregen als jonkies van tussen de 18 en 25 jaar behoorlijk wat voor ons kiezen. Het was een mooie baan, dat wel, want we werkten de hele dag met mensen. En mensen, ja, dat is mijn ding, daar kan ik zo ontzettend van genieten. Ik noem mezelf dan ook steevast een mensenmens.
We hadden ook een prachtteam dat uit 21 meiden van ongeveer dezelfde leeftijd bestond. Een hecht team, want in deze baan moet je er gewoon altijd zijn voor elkaar. De eerste keer dat ik iemand zag overlijden, zal ik nooit meer vergeten. Maar de manier waarop ik door mijn collega's werd opgevangen, hielp me om de volgende dag weer gewoon door te gaan.
Het was zeker niet altijd kommer en kwel daar in het ziekenhuis. We hebben er ook heel wat afgelachen en elkaar voor de gek gehouden. Maar het mooiste waren toch wel de mensen die op mijn pad kwamen. Het oude dametje dat me een kus gaf, omdat ik zo goed voor haar had gezorgd. De baby in de couveuse, waarvan ik met veel geduld toch een hartfilmpje wist te maken. Het oudere echtpaar dat zo'n verdriet had, omdat een van beiden in het ziekenhuis moest blijven. De jongen van 19 jaar die uiteindelijk de strijd om te overleven verloor en de mevrouw die steevast op iets lekkers trakteerde als ze weer voor een onderzoek kwam.
Stuk voor stuk waren het echte doorzetters, al die mensen met wie ik een heel klein stukje mee mocht lopen in hun leven. Ze hebben me allemaal een ding geleerd: haal uit het leven wat er in zit en geef nooit op.
