De mensen die mij kennen, weten dat ik krulhaar heb. Gewoon een bos lekkere krullen, die niet altijd wil wat ik wil, maar dat terzijde. Geen afro-krullen, was het maar waar, maar ook weer geen golvend haar. Zo net er tussenin. Makkelijk om een Franse staart te maken, een hoge staart, of om ze op te steken in een wild kapsel. Het zit altijd goed, omdat het een beetje quasislordig valt.
Dat was vroeger wel anders. In de periode dat ik zo rond de achttien was, waren krullen uit den boze. Tja, en wat doe je dan op die leeftijd? Je loopt met de massa mee. Ik deed er dus alles aan om de krul uit mijn haar te bannen. Mijn oudere zus ging zelfs zo ver, dat ze met een warm strijkijzer haar lokken te lijf ging. Ze streek de krullen gewoonweg uit haar haren.
Nou leek me dat niet zo'n goed plan, maar mijn föhn maakte in die tijd overuren. Het resultaat was een prachtig vallend strak kapsel, waarvan de punten mooi naar binnen krulden. Precies zoals de mode van toen het voorschreef. Op naar de disco dus. Met een beetje geluk zat mijn haar nog hetzelfde als ik de dansvloer op liep. Dansen was, en is nog steeds, mijn lust en mijn leven, maar van dansen ga je transpireren. En door dat transpiratievocht schoten mijn haren acuut weer in de krul en was al mijn werk voor niets geweest. Maar het kon nog veel erger, want met een beetje pech regende het onderweg, of was het mistig. Daar hoef ik, denk ik, geen plaatje bij te tekenen. Die bos pluizige krullen kunnen jullie zelf wel voor de geest halen. Ik fietste dus het grootste gedeelte van het jaar altijd met een hoofddoekje op. Alles om maar met de mode mee te kunnen doen.
Tegenwoordig heb ik daar helemaal lak aan. Gelukkig zijn krullen nu weer helemaal in en dus zijn er ook genoeg leuke kapsels te bedenken voor mijn bosje. Zelfs een vlecht hoort ergens verdwaald in mijn opstandige haar thuis. Mijn kapper maakt dan ook in een mum van tijd de mooiste vlechtcreaties en altijd zo, dat het lijkt alsof het er maar even ingedraaid is. Zelf heb ik al heel wat pogingen ondernomen om mijn haren te vlechten. Vergeet het maar, ik kom minstens twee handen tekort! Drie strengetjes van elkaar scheiden, peanuts toch? Nou nee, want mijn strengetjes willen niet gescheiden worden, die houden zich krampachtig aan elkaar vast. Als ik er eentje van heb weten te overtuigen om zijn maatje los te laten, zet zijn buurman de hakken in het zand en krult nog steviger om dat maatje heen. En daar krijg ik nou krulhaar van!
