Vanmorgen bij het ontbijt werd ik totaal verrast door een hele lieve Valentijnskaart van mijn beste maatje. Niet dat mijn schat dat normaal gesproken nooit doet hoor, maar zo'n dag gaat vaak onbedoeld gewoon aan hem voorbij. Vandaag dus niet en juist vandaag kon ik wel even een opkikkertje gebruiken. Ik zit namelijk een beetje in een dipje.
Ik blijf maar een beetje sukkelen met mijn gezondheid en daar heb ik nu even schoon genoeg van. Niet dat het helpt hoor, zo'n dipje, maar soms moet een mens zich blijkbaar even zielig vinden. Om weer uit mijn dalletje te komen, besloot ik vanmorgen om even naar het centrum te wandelen. En daar kwam ik een kennisje van me tegen. En terwijl we even aan het buurten waren, gebeurde het opeens: mijn dip was in een klap weg.
Ik realiseerde me ineens dat ik zoveel moois om me heen heb waar ik nog allemaal heel intens van kan en mag genieten. Ik heb helemaal niets te zeuren, ik heb alles wat mijn hartje begeert. Mijn kennis niet, niet meer tenminste. Ze was een hardwerkende zzp-er met een mooie baan. Alleen die verdomde crisis heeft het allemaal van haar afgenomen. Nu staat ze op het punt om de schuldsanering in te gaan, want de financiële zorgen groeien haar torenhoog boven het hoofd. Zo'n lieve, mooie vrouw in de herfst van haar leven moet haar huis uit en moet zich afvragen of ze morgen nog voldoende te eten heeft. Hoe is dit mogelijk! Wat is er toch met Nederland gebeurd. Aan de ene kant hoor je dat mensen het ene miljoen na het andere binnenschrapen en aan de andere kant moet je toezien hoe mensen hun laatste beetje geld bij elkaar moeten schrapen om nog aan eten te komen.
Ik ben niet zo van de loterijen, maar vandaag zou ik willen dat ik een hele grote geldprijs zou winnen. Ik zou wel weten wat ik met al dat geld zou doen. Dan werd het vandaag voor heel veel mensen een hele mooie Valentijnsdag!
