Gisteren moesten we even op onze drie kleinkinderen passen. Nou ja, moesten. Het is toch altijd weer een feestje om lekker met die drie schatten te kletsen en te knuffelen. De jongste lag al in haar bedje en behalve een enkel kreuntje hebben we haar niet meer gehoord. Onze tweejarige peuter was al snel in dromenland. Onze oudste kleindochter zat al in haar pyama op de bank voor de tv toen we binnenkwamen. Het was dus relatief rustig in huis, maar niet voor lang...
Met een zwaai vloog de deur open en daar kwam onze achtjarige, voetballende kleinzoon binnenstuiteren. "Oma, opa, wat fijn dat jullie er zijn. Ik heb keepertraining gehad en er was een nieuw kindje en, hebben jullie mijn rapport?" Ja, dat is onze kleinzoon, net zijn moeder, alles moet in de eerste minuut worden verteld. Alsof er daarna geen tijd meer is om het verhaal rustig verder te vertellen.
Maar, inderdaad, wij hadden zijn rapport en dat van zijn grote zus. Keurig uitgeprint met de originele rode kaft, waar minimaal een halve inktcartridge aan op was gegaan. Opa had er zelfs een keurig boekje van gemaakt, zoals een rapport er uit hoort te zien. Maar wat hebben grootouders nu te maken met het uitprinten van een rapport? Nou op de basisschool waar onze kleinkinderen zitten, wordt dat een hele normale trend. Omdat de school op de kleintjes moet letten, krijgen de kinderen alleen nog maar digitaal hun rapporten uitgereikt. Dat scheelt volgens de school een hele hoop in papier. En iedereen kan toch gewoon via de computer, een tablet of mobiel het rapport inzien. Althans, zo denkt de school er over. Wat de ouders er van vinden, gaan ze nu pas via een enquête onderzoeken. En heeft iedereen tegenwoordig wel een computer? En wat te denken van de overgrootouders? Tegenwoordig hebben steeds meer kinderen ook nog een omi en opi. En ook die oudjes vinden het leuk om de rapporten van hun achterkleinkinderen te zien. Maar of die allemaal een computer of tablet hebben, waag ik te betwijfelen.
Wordt het niet een beetje al te gek, dat er binnen het onderwijs zelfs nog bezuinigd moet worden op de rapporten? Natuurlijk is dat een kostenpost, dat zal ik niet ontkennen. Maar ieder kind wil toch gewoon met het rapport in zijn of haar knuistjes trots naar huis rennen, naar papa, en mama. Die eerste goedkeurende blikken van je ouders tijdens het lezen van jouw rapport, die vergeet je als kind toch nooit meer? Ikke niet tenminste. Dat wordt de kinderen nu ontnomen, want de digitale snelweg is zo snel, dat de rapporten al thuis zijn, voordat de kinderen er zijn.
Als ik de enquête in mocht vullen, dan wist ik het wel. Het werd een volmondig NEE tegen het digitale rapport. Ik denk dat de school op moet passen om niet helemaal door te slaan met hun bezuinigingen. Onze kleinzoon is al een mooi voorbeeld: hij stond duidelijk te trappelen om het gedrukte exemplaar van zijn rapport te zien en vast te houden. En dat gaat nu eenmaal niet met een digitaal exemplaar.
