Dat iemand op latere leeftijd alsnog uit de kast komt, gebeurt ook in de 21-ste eeuw nog vaak. Te vaak, als je het mij vraagt. In deze moderne tijd zou het toch een stuk makkelijker moeten zijn. Helaas is het tegendeel waar.
Ook nu nog wordt homoseksualiteit te vaak gezien als iets tegennatuurlijks, als iets vies, als iets waarover je een oordeel mag hebben. Het geeft sommige individuen zelfs het recht om homo's, lesbiennes of transgenders lastig te vallen, uit te schelden of, erger nog, in elkaar te slaan. Op zo'n moment vraag ik me af waar we de gore moed vandaan halen?
Hoe moeilijk het is om te ontdekken dat je 'anders' bent en dat eerst eens voor jezelf helder te krijgen, kan ik me niet echt voorstellen, maar dat het, op zijn zachtst gezegd, niet makkelijk is, staat voor mij als een paal boven water. Zeker als je omgeving dan ook nog eens anti-homo is. Dan moet je als ontluikende jongere toch erg stevig in je schoenen staan. Ik kan me dan ook voorstellen dat je die gevoelens het liefst zover mogelijk wegstopt en uit alle macht probeert om als een 'normaal' iemand door te gaan met je leven.
Ook jij wordt, net als alle anderen in je omgeving, verliefd op iemand van de andere sekse, want 'dat hoort zo'. Jaren gaat het goed, de verliefdheid slaat zelfs om in houden van en je gaat samenwonen of trouwen. Die gevoelens van je worden geparkeerd en raken ver op de achtergrond. Samen met je partner geniet je van een mooi leven en eventueel van de kinderen die uit deze band zijn voortgekomen. Tot, als een geest uit de fles, die gevoelens opeens met kracht naar boven komen en die geest zich niet meer terug laat stoppen. Je wereld staat op zijn kop en je hebt geen idee hoe het nu verder moet. Je houdt van je partner, maar die andere wereld trekt steeds harder aan je. Diep van binnen ga je de strijd aan met jezelf, zonder dat je partner hier iets van merkt. Althans, dat denk je.
Maar die partner is ook niet gek. Die merkt dat je iets dwars zit, maar kan er de vinger niet op leggen. En zo draaien jullie een tijdlang om elkaar heen. De een durft niet te vertellen en de ander niet te vragen, totdat de bom barst en het hele verhaal naar buiten komt.
In veel gevallen, zoals ook in mijn geval, verlaat de homo de hetero of andersom. Wie wie verlaat maakt eigenlijk niet eens uit. Feit is dat er dan voor beiden een hele moeilijke periode aanbreekt.
Als hetero van de homo kan ik natuurlijk alleen mijn kant van het verhaal vertellen en dat heb ik ook gedaan in mijn boek 'Homoseksualiteit is geen keuze'. Natuurlijk had ik al ellende genoeg op mijn bordje liggen, maar dat neemt niet weg dat ik heus wel de strijd zag die de andere partij moest voeren om uiteindelijk toch zijn gevoel te kunnen volgen. De prijs was hoog, maar het zeker waard, want niet te kunnen zijn wie je werkelijk bent, is als vastzitten in een gevangenis. En dat mag je van niemand vragen.
Acceptatie van homoseksualiteit is inmiddels een missie van mij geworden. Als het ons nu eens niet meer uit zou maken of iemand homo of hetero is, dan zou iedereen gewoon zichzelf kunnen zijn. Stop met het veroordelen van mensen die niemand kwaad doen. Het zou een heleboel leed kunnen besparen, zowel voor de homo als voor de hetero.
