Het is alweer bijna twee weken geleden dat we met onze muziekvereniging de musical My Fair Lady op de planken brachten. Wat was het een geweldig succes. Vier voorstellingen die ook evenzoveel keer beloond werden met een staande ovatie. De toneelspelers, de zangers, het koor, het A-orkest van Muziekvereniging Jong Nederland, de regisseur, dirigent, zangcoach, grimeurs, decorbouwers en alle vrijwilligers hebben samen iets geweldigs neergezet. Zo mooi, dat er nu nog in en om ons dorp over wordt gesproken. Het was hard werken, maar dan heb je ook wat.
Voordat de musical van start ging, mochten wij, leden van het A-orkest, keurig netjes in rijen opkomen en precies op volgorde op onze plek gaan zitten. Dat werd meteen al door het publiek gewaardeerd met een spontaan applaus. Het zag er dan ook heel sjiek uit, al die keurig in het zwart gestoken muzikanten. Maar wat het publiek niet meekreeg, was hoe we in de pauze bij de plek kwamen waar we even wat konden drinken en relaxen. Zo sjiek als de opkomst was, zo lachwekkend was de route naar de koffie. Om op de juiste plek uit te komen, moesten we namelijk met zijn allen in ganzenpas door een bezemkast die vol stond met emmers, bezems en andere schoonmaakmaterialen. En natuurlijk werden er grapjes gemaakt en kon je wachten op die ene kreet: 'Nou komen we eindelijk eens uit de kast!'
Wat hebben we daar met zijn allen smakelijk om gelachen en dat mag natuurlijk ook. Maar ondertussen dacht ik toch wel bij mezelf dat het voor al die mensen, die (nog) niet zichzelf durven zijn en hun homoseksualiteit nog dagelijks verstoppen of wegduwen, heerlijk zou zijn als het zo makkelijk zou zijn om uit die kast te komen. Ik gun het al die mensen zo.
