Dat muziek iets kan betekenen in je leven, dat wist ik al. Maar dat het zo ontzettend belangrijk kan zijn in iemands leven, dat heb ik nooit echt geweten. Totdat ik zelf muziek ging maken.
Wie kent die momenten niet, als puber ruzie met je ouders of een vriendje dat het uitmaakte. Nou ik wel, meer dan me lief was misschien nog wel. Ik weet niet wat jullie dan deden in zo'n geval, maar bij mij ging dan keihard de muziek aan. En dan meeblèren natuurlijk. Vanuit de grond van mijn hart schreeuwde ik dan bijna vanuit mijn kamer mee met The Beatles (A Hard Day's Night), of met Cliff Richard (Wind Me Up, Let Me Go), of ook zo'n tranentrekker: I Won't Forget You van Jim Reeves. Later toen het leven zo af en toe al een beetje serieuzer werd, zocht en vond ik troost bij Leonard Cohen. Bij zijn LP dan hè, maar dat snappen jullie wel. Ik kwijnde letterlijk helemaal weg bij de nummers So Long Marianne en Hey, That's No Way To Say Goodbye. Maar Suzanne deed het ook wel bij mij.
Gelukkig waren er in mijn leven ook hele leuke momenten, veel meer zelfs dan de kleine verdrietjes die ik hier net beschreef. En ook dan was er de muziek voor mij. Wat hebben we een lol gehad bij nummers van Vicky Leandros: Theo, wir fahr'n nach Lodz, of Thank God I'm A Country Boy van John Denver. En wat waren er romantische momenten tijdens nummers zoals Annie's Song van John Denver of Me And Bobby McGee van Janis Joplin. Ja, muziek was eigenlijk belangrijk bij alles wat ik deed en voelde.
Toen korte tijd na elkaar mijn vader en mijn twee broers overleden en ik het daar even heel moeilijk mee kreeg, ging ik op zoek naar wat meer afleiding. En die vond ik bij Muziekvereniging Jong Nederland Asten. Daar mocht ik voor het eerst van dichtbij kennismaken met een klarinet. Mijn klarinet. Een instrument waar ik, de eerste jaren dat ik les kreeg, een haat/liefdeverhouding mee had. Het was geweldig om de eerste liedjes te kunnen "toeteren", maar de weg ernaar toe was soms gruwelijk moeilijk. Het bracht in ieder geval de afleiding die ik toen zo hard nodig had. Nu, twintig jaar later, kan ik alleen maar genieten van het klarinetspelen, ook al blijven sommige muziekstukken een uitdaging om te spelen. Maar dat moet ook. Dat houdt je scherp (en onze dirigent ook!).
Of ik nu moe ben, de pest in heb, het druk heb, een beetje tegenslag heb of gewoon lekker in mijn vel zit, ik moet mijn klarinet voor de dag halen en erop spelen. Dan ben ik even alles om me heen vergeten en geniet ik met volle teugen. Muziek doet zoveel meer voor je, dan je denkt!
