Weer was ik over tijd, maar daar schonk ik al lang geen aandacht meer aan, want dat was haast iedere maand zo. Na zeven weken van overgeven en vermoeidheid besloot ik toch een zwangerschapstest te doen.
Ik was in die zeven weken twee daagjes ongesteld geweest, dus eigenlijk had ik maar weinig hoop op een positief resultaat. Dat was ook de reden waarom we zelf thuis een zwangerschapstest zouden doen, onze huisarts konden we later altijd nog raadplegen.
Heel stilletjes was ik 's morgens al voor vijf uur opgestaan om wat ochtendurine op te vangen. Pas na twee uur zouden we het resultaat kunnen aflezen, maar dan wist ik tenminste al iets voordat Joost wakker werd.
Het buisje met urine zette ik in de keuken op een plekje waar het niet opviel, zodat Joost niet meteen in de gaten kreeg wat ik aan het doen was. Ondanks de spanning viel ik toch weer in slaap en toen om zeven uur de wekker afliep, stond Joost al naast het bed. Vlug sprong ik er ook uit, maar ik durfde nog niet te gaan kijken, want Joost zou meteen vragen wat ik ging doen. Eerst maar even snel douchen en tandenpoetsen, dan kon ik zonder argwaan te wekken naar de keuken lopen.
Opeens hoorde ik vanuit de keuken een schreeuw en het volgende moment stormde Joost de badkamer binnen.
‘We krijgen een baby, we krijgen een baby, oh schatje, eindelijk is het dan zover!’ En hij kuste mijn mond, die nog vol tandpasta zat. Als gekken dansten we door de badkamer en toen we eindelijk een beetje bedaard waren, merkten we pas hoe verschrikkelijk we eruitzagen met die witte troep in ons gezicht.
Half lachend en half huilend zaten we aan het ontbijt, waarvan ik, zoals gewoonlijk de laatste tijd, een gedeelte naar het toilet bracht. Het was net alsof dat overgeven nu niet erg meer was, ik wist nu waardoor het kwam en dat was een hele geruststelling.
Fragment uit mijn debuutroman 'Omdat de natuur anders besliste'. Voor meer info: www.breedtalig.nl/boek
