Ook de volgende avond zagen Joost en ik elkaar en omdat het die donderdag Hemelvaartsdag was, zouden we opnieuw naar de discotheek komen. Dat werd dit keer een bijzondere avond, want we spraken af dat we de tijd zouden nemen om elkaar beter te leren kennen. Maar nog steeds zonder een claim op elkaar te leggen.
Samen met Neeltje en Hans, de vriend van Joost, liepen we die avond weer richting huis. Op het parkeerplein achter de V&D stopten we om nog even na te babbelen. Neeltje en Hans hadden geen tijd om te praten. Die hadden elkaar allang gevonden en begonnen innig afscheid van elkaar te nemen. Joost en ik lieten hen begaan en kletsten samen vrolijk verder. Onze afspraak om het rustig aan te doen, stond namelijk nog steeds en dat beviel me prima. Totdat Joost me midden onder het gesprek plotseling beetpakte en me dicht naar zich toetrok. Heel even sloeg de twijfel toe, maar toen vonden onze lippen elkaar in een lange, hartstochtelijke kus. Mijn knieën knikten nog na, toen hij me plotseling losliet en zich hevig begon te verontschuldigen.
‘Sorry, sorry, sorry, dat was helemaal niet de afspraak. Ben alsjeblieft niet boos op me’, haastte hij zich te zeggen. Ik concentreerde me eerst even op mijn knieën, die nu toch wel heel week aanvoelden. Er viel een lange stilte en Joost hipte van zijn ene op zijn andere been.
‘Ik had dat niet moeten doen’, fluisterde hij heel timide. Nu heb ik je aan het schrikken gemaakt en dat was zeker niet de bedoeling. Kunnen we deze kus niet gewoon vergeten?’
Eindelijk had ik mijn knieën weer onder controle en voordat ik Joost antwoordde, zette ik eerst mijn voeten weer stevig neer. Ik haalde diep adem, terwijl de radertjes in mijn hoofd op volle toeren draaiden. Ik woog voor mezelf af, wat er eigenlijk zou kunnen gebeuren als onze relatie nèt een klein beetje meer zou worden.
‘Hij is leuk, het klikt tussen ons, we hebben het samen heel gezellig, wat maakt zo’n kus dan nog uit? Het kan natuurlijk fout aflopen en dan is er het risico dat ik me weer een paar weekjes rot voel. Maar moet ik daarom deze leuke momenten laten schieten? Moet ik het er niet gewoon op wagen?’
Joost keek me nog steeds vragend aan.
‘Vergeven en vergeten?’
‘Nou’, antwoordde ik opeens heel zelfverzekerd, ‘daarvoor was die kus toch eigenlijk veel te lekker.’
‘Dus?’
‘Het is goed zo, Joost. Het zat er eigenlijk al langer aan te komen, toch?’
Joost lachte wat schaapachtig, maar gaf me uiteindelijk wel gelijk.
‘O meisje, wat ben ik blij dat je niet boos op me bent.’ En langzaam slenterden we verder over De Heuvel en het Piusplein tot we bij het punt aankwamen waar we ieder onze weg gingen.
‘Wil je nog steeds niet door me naar huis gebracht worden?’ Ik schudde van nee, omdat ik onze vriendschap nog steeds niet te serieus wilde maken. Hij trok me naar zich toe en woelde even door mijn haar. Nog voorzichtiger dan de eerste keer kuste Joost mijn lippen, wat even later eindigde in een lange, warme, romantische kus. Op wolkjes en met nog na knikkende knieën liep ik even later samen met Neeltje richting huis. De jongens enigszins verbaasd achterlatend.
Fragment uit mijn debuutroman 'Omdat de natuur anders besliste'. Voor meer info: www.breedtalig.nl/boek
