De band tussen Joost en Julia en haar gezinnetje is langzaam gegroeid en inmiddels hecht te noemen. Haar drie kinderen zijn dol op opa Joost en opa Willem. Die twee horen er net zo goed bij als hun beide andere opa’s en oma’s.
Gelukkig zien ze elkaar regelmatig. Niet zo vaak als “de opa’s” zouden willen, maar dat heeft te maken met de afstand en de drukte die een eigen zaak met zich meebrengt.
En ik? Ik kan hier alleen maar van genieten. Van rivaliteit is geen sprake, want we zijn allemaal op onze eigen manier belangrijk voor onze dochter en haar gezin. Niemand hoeft op zijn tenen te lopen en voor iedereen is evenveel plaats in haar hart.
De bruiloft van Julia en Mark is inmiddels alweer ruim veertien jaar geleden en vooral dankzij Rob kijk ik nu met hele andere ogen naar Joost. Of ie uiteindelijk toch in dat speciale plekje in mijn hart is beland? Nog niet helemaal, maar de deur staat inmiddels al wel op een kiertje.
Een ding is zeker: het raakt me meer dan ooit als het even niet zo goed gaat met Joost. Eerst dacht ik dat het kwam, omdat Julia daar dan verdriet van heeft. Als moeder voel je de pijn van je kind nu eenmaal dubbel zo hard. Maar nee, dat is het niet alleen. Ik vind het ook echt erg voor hem en betrap me erop dat ik dan vaker naar hem informeer.
Fragment uit mijn debuutroman 'Omdat de natuur anders besliste'. Voor meer info: www.breedtalig.nl/boek
