Toen ik op nieuwjaarsdag plotseling pijn in mijn rug kreeg, kon ik niet vermoeden dat ik nog geen week later als een zombie door het huis zou lopen. Ik klink nu misschien een beetje vaag, maar zo voel ik me op dit moment ook.
Die pijn in mijn onderrug werd zo heftig, dat ik aan het eind van de dag mijn schoenen niet meer zelf uit kon trekken. Erger nog, mijn lief moest me helpen om in bed te komen. 'Het moet verdomme toch niet gekker worden', sputterde ik tussen het pijngekreun door. Met een nachtje lekker slapen zou het wel overgaan. Maar dat nachtje lekker slapen, werd een hel. Ik wist van ellende niet meer hoe ik moest gaan liggen en ik was blij dat ik eindelijk mijn bed uit mocht. Vijf dagen liep ik strompelend door het huis. zolang ik bleef lopen, viel het allemaal wel mee, maar liggen, of zitten, dat was een pijnlijke bedoening. Ik zag dan ook als een berg op tegen de twee repetities die ik op een avond had, want dat betekende van zes tot half tien op een stoel zitten, met even een kwartiertje pauze. Dat hield ik vast niet vol.
Mijn lief vond het dan ook niet verstandig dat ik naar de repetitie zou gaan, maar ik moest en zou erheen. Het carnavalsconcert van onze muziekvereniging stond voor de deur en er moest gewoon hard worden aangepakt om iets moois op de planken te kunnen brengen. Bovendien is klarinetspelen een grote passie van me, dus ik wilde geen seconde van de repetities missen. En, o wonder, de lange zit viel me tweehonderd procent mee. Sterker nog, het leek wel of mijn rugpijn een stuk minder was geworden. Tijdens de nieuwjaarsreceptie na de repetitie voelde ik me zo goed, dat ik zelfs een paar danspasjes waagde te zetten. Wat een opluchting, mijn rugpijn was verleden tijd.
Maar ik had te vroeg gejuicht! De volgende morgen stond ik op met een zeurende pijn in mijn bil, die uitstraalde naar mijn been. 'Gewoon negeren en af en toe wat oefeningetjes doen, dan komt het wel goed', fluisterde ik mezelf toe. Maar dat was toch te optimistisch gedacht van mij. De pijn werd erger en erger. Het zeurde en zeurde en het leek wel alsof ik een vreselijke kiespijn had in mijn rug. De pijn was zo indringend dat ik er helemaal wispelturig van werd. Al at ik een doos pijnstillers op, de pijn werd er niet minder van en ik kreeg af en toe de neiging om te gaan slaan.
Het hele weekend liep mijn lief op eieren, want ik was niet meer te genieten. Ik ben van huis uit zo'n type van "stel je niet aan, zeuren helpt niet", maar dit keer had ik echt niets meer te makken. Niemand hoefde me maandagmorgen dan ook naar de huisarts te sturen. Ik hing al aan de telefoon voordat hijzelf in de praktijk was. 'Of ik alsjeblieft langs mocht komen, want anders vielen er dooien', kreunde ik door de telefoon. De meelevende assistente regelde het zo, dat ik om halfnegen 's morgens al tegenover mijn huisarts zat. Die had meteen in de gaten dat er een zenuw beklemd zat in mijn rug en schreef zware pijnstillers plus paracetamol voor. Veel lopen, af en toe liggen en zitten met een extra kussen in de rug. Pijnstilling was nu het belangrijkste en verder had het alleen maar tijd nodig. En als na twee dagen de pijn niet helemaal was gezakt, moest ik de huisarts weer bellen.
Kat in het bakkie dacht ik, Nu zou het snel wel beter gaan, want ik had normaliter nooit last van mijn rug, Mooi niet dus. Na twee dagen liep ik nog te piepen door het huis. Nog sterkere pijnstillers dus, waarvan ik de naam niet mag noemen, want er zijn mensen die er heel wat voor over hebben om dat middel in hun bezit te krijgen. Samen met de paracetamol helpen ze in ieder geval geweldig. Alleen werd ik er misselijk van, dus kwam er een antibraakmiddel, waar ik nog duffer van werd. Ik heb me ontzettend ellendig gevoeld en voel me nog steeds een zombie - gelukkig is er spellingscontrole - maar er gloort weer hoop. Vanaf vandaag mag ik de hoeveelheid van de bewuste pijnstillers halveren. Het duurt een paar dagen voordat de troep uit mijn lichaam is, maar als ik ook dan geen pijn voel, mag ik zo door blijven gaan en het heel misschien langzaam af gaan bouwen. Mocht de pijn de kop weer opsteken, dan ben ik weer de pisang en moet ik weer meer pillen gaan slikken. Duim dus maar voor me.
