De een is verslaafd aan koffie, de ander aan zijn werk. En ik? Ik ben verslaafd aan schrijven. Er gaat geen dag voorbij, of ik krabbel wel iets op papier, of schrijf iets op mijn laptop. Nu ik eindelijk mijn debuutroman klaar heb, zou je denken dat ik nu wel even rust wil nemen, maar niets is minder waar. Er bubbelt weer van alles in mijn hoofd en de eerste ideeën voor een nieuw boek staan al weer in mijn computer.
Ik kan het gewoon niet laten. Een boek of verhaal schrijven, vind ik nog leuker dan een boek lezen. Al weet ik tijdens het schrijven toch wel ongeveer hoe het verhaal af gaat lopen, het blijft ook voor mij als schrijver ontzettend spannend. In hoofdlijnen weet ik wel wat er allemaal gaat gebeuren met de personen in mijn boek, maar ik weet pas tijdens het schrijven welke route ze gaan nemen en wie er allemaal nog meer bij betrokken raken tijdens hun avonturen. Dat klinkt voor een buitenstaander misschien raar, maar zo gaat het met mij eigenlijk altijd als ik iets schrijf.
Dat was al tijdens mijn werk voor het Eindhovens Dagblad. Als ik na een interview op mijn fiets naar huis reed, had ik al een heel verhaal in mijn hoofd en wist ik al precies hoe ik het op zou gaan schrijven. Eenmaal thuis moest er dan vaak eerst gegeten worden, of nog een telefoontje afgehandeld worden, voordat ik daadwerkelijk achter mijn computer kon kruipen. En ja, de strekking van het verhaal bleef dan uiteraard wel hetzelfde, maar de weg ernaar toe werd dan toch weer helemaal anders.
Zo zal het ook met mijn volgende boek gaan. Daarom durf ik daar nog niet al teveel over te zeggen. Het zal een boek worden voor kinderen vanaf een jaar of zestien tot en met volwassenen en het draait allemaal om een zelfmoord, maar meer kan ik er dus nog niet over zeggen. Het wordt voor mij net zo spannend als voor jullie. Ondertussen gebeuren er allemaal dingen om me heen waardoor ik eigenlijk nog niet echt aan het schrijven van mijn tweede boek ben toegekomen. Dat is wel jammer, maar ook weer niet echt, want al die dingen die me van mijn werk houden zijn eigenlijk te leuk.
Sinds mijn debuutroman in de boekwinkels ligt, heb ik al zoveel lieve en ontroerende reacties gekregen, dat ik soms zelfs een traantje moet laten van ontroering. Om te beginnen bij de boekhandels. Er is geen winkelier die me niet aardig heeft ontvangen. En allemaal doen ze enorm hun best om mijn boek onder de aandacht te brengen. Op veel plaatsen staat mijn boek op de toonbank, zodat klanten er absoluut niet overheen kunnen kijken. En dan de lezers, die zijn razend enthousiast, schrijven de mooiste en liefste dingen op Facebook, of twitter. Delen de berichten die ik over mijn boek op social media plaats en vragen zelfs, of ik mijn boek wil signeren. Ik, die toch maar gewoon heeft opgeschreven wat ik dacht dat goed was. Ik, die met mijn boek gewoon heel graag wil bereiken dat homoseksualiteit bespreekbaar wordt en dat het gewoon wordt geaccepteerd. Ik mag zomaar mijn handtekening zetten in mijn eigen geschreven boek dat nu van iemand anders is, omdat die het heeft gekocht. Geloof me, dan lijkt het wel alsof je droomt, alsof het niet om jou gaat. Ik leef dus op dit moment een beetje in een roes en ben een beetje bang dat ik aan al deze aandacht straks ook een beetje verslaafd raak. Dat zou niet goed zijn, want natuurlijk ebt dit allemaal weer langzaam weg. Maar dan kan ik weer verder met mijn eerste verslaving: schrijven! Tot die tijd geniet ik nog even met volle teugen van al die mooie dingen rondom mijn eerste boek. Dankjewel lieve lezers en lieve winkeliers, ik vind jullie allemaal geweldig.
