Al 25 jaar werk ik thuis. In het begin als freelancejournalist en tegenwoordig als 'tekstschrijver en meer' bij mijn eigen tekstbureau. Bijna iedereen is daarom jaloers op mij. Niets zo fijn dan gewoon vanuit je eigen huis kunnen werken, vinden ze. "Je kunt je eigen uren indelen, koffiedrinken wanneer jij daar zin in hebt en er zelfs even tussenuit glippen als je dat wilt."
Daar hebben ze natuurlijk gelijk in, maar het heeft ook echt wel zijn nadelen. Vroeger toen mijn puberdochter nog thuis woonde, hield ze me de hele dag door precies op de hoogte van wat ze aan het doen was. "Mam, ik ga mijn huiswerk maken, dan weet je dat." Of: "mam, is het goed dat ik dingetje even opbel? En: "ik pak even een snoepje hoor." En tussen al die kreten door probeerde ik dan een ingewikkeld verhaal te schrijven. Of een vriendin belt op: "ooh, wat fijn dat ik je thuis tref (?). Heb je even tijd?" Of ze mijn antwoord eigenlijk wel hoort, weet ik niet eens, maar ze trekt er zich nooit wat van aan, als ik haar vertel dat ik tegen een deadline aanzit en dus maar even tijd voor haar heb.
En dan heb ik het nog niet over al die mensen die aan de deur komen, van collectes tot het buurmeisje dat weer eens de sleutel vergeten is. Het haalt je helemaal uit je concentratie en het duurt weer even voordat je dan de draad weer hebt opgepakt.
Maar thuiswerken heeft zeker ook zijn voordelen. Ik kan altijd tussendoor even een wasje draaien en als dochter- of manlief ziek is, ben ik altijd in de buurt om een beetje voor ze te zorgen. Als er een dik pak sneeuw ligt, hoef ik er nooit door en als het zonnetje schijnt, zit ik lekker met mijn laptop buiten. Och, het leven is zo gek nog niet.
