Oma, een klein woordje, maar wat betekent het toch veel. Tien jaar ben ik nu al oma en tien jaar geniet ik daar met volle teugen van.
De geboorte van mijn eerste kleindochter staat me nog het beste bij, ook al is dat al het langst geleden. Ik had de eer om daar bij te mogen zijn. Ik zeg met nadruk 'de eer', want dat is het, als je zo'n broos geluk van zo dichtbij mag aanschouwen. Mijn oudste kleindochter blijft, denk ik, altijd een streepje voor houden. Toch ben ik even dol op onze kleinzoon en, als extra cadeautje, op onze jongste kleindochter van twee. Maar de oudste heeft indruk gemaakt bij haar geboorte. Niet alleen omdat deze oma door haar gedoopt werd met vruchtwater op het moment dat ze deze wereld binnenrolde. Nee, het was alles er omheen, want een kind geboren zien worden is gewoon het mooiste wat er is.
Iedereen die vroeger tegen me zei dat oma worden zo leuk was, zo speciaal, heeft achteraf groot gelijk gehad, ook al geloofde ik daar maar weinig van. "Je eigen kind, die band die is zo sterk, dat kan toch niet nog sterker, nog mooier", dacht ik dan. Maar jawel, dat kan dus wel. Of de band sterker is, weet ik niet. Even sterk, dat zeker. Maar het zien opgroeien van mijn dochter als moeder en mijn schoonzoon als vader, dat vind ik wel zo iets geweldigs. Toen mijn oudste kleindochter ter wereld kwam, werden er twee fantastische ouders geboren.
