Gisteren viel mijn laatste salarisstrook van het ED in mijn mailbox. Dat veroorzaakte toch weer even een zuchtmomentje. Niet om het bedrag wat er op stond, dat was al bekend, maar gewoon omdat het echt de allerlaatste was. Bovenaan stond met dikke letters: datum uit dienst 31-12-2013. Die cijfers bleven me maar aankijken en boorden zich diep in mijn ziel. Even was er weer die twijfel of ik toch wel een goed besluit had genomen. Eigenlijk voelt het nog steeds alsof ik de regio, maar vooral Asten, in de steek heb gelaten. Ik was toch een beetje hun vertegenwoordiger en probeerde als zodanig altijd zoveel mogelijk nieuws, hoe klein ook, in de krant te krijgen.
De bezuinigingen sloegen hard toe in de krantenwereld en er moeten voortaan keuzes worden gemaakt. Niet alles wat we hier in Asten belangrijk vinden, haalt nog de krant. Ik heb me daar heel lang niet bij neer kunnen leggen, te lang. Het vrat aan me en dat was niet goed. Niet voor mij, maar ook niet voor de kwaliteit van mijn berichten. En dus kwam mijn onvermijdelijke beslissing om te stoppen als correspondente voor Asten.
Ik laat heel veel mensen in de steek, niet alleen in het Astense, maar ook bij het ED, althans, zo voelt het nog steeds. Dat gevoel werd versterkt toen mijn afscheid bekend werd. Al die warme reacties, niet alleen vanuit Asten en omgeving, maar ook van heel veel collega's van het ED deden me nog maar eens goed beseffen wat ik achterlaat. Ik hoop dan ook van harte dat het met de papieren krant toch weer goed gaat komen. Want wie geniet er nou niet van dat knisperende geluid als je tijdens het ontbijt, of bij een kopje koffie, door de krant bladert.
En met mij? Met mij komt het wel goed. Ik heb nu mijn eigen tekstbureau en ben daar nu al behoorlijk druk mee. Maar zo af en toe denk ik toch nog met weemoed aan die mooie tijd bij mijn krant.
