Vanuit het uitzicht op een zonnig Toscane kom ik met mijn stofdoek bij de Heusdense visvijver terecht. In deze fotolijst genoot ik samen met mijn toen negenjarige dochter van het winterse uitzicht in die prachtige omgeving. Het was onze eerste kennismaking met het Astense en Heusdense landschap, want we woonden er nog maar krap enkele weken. Wat vonden we het spannend en wat genoten we met z'n drieën van de rust van een dorp. Dochterlief sprong slootje en verdwaalde af en toe in het maïsveld, terwijl manlief en ik continu het idee hadden dat we op een camping aan het logeren waren. Van een appartement naar een huis had ook zo zijn voordelen en we voelden ons de koning te rijk.
Een paar fotolijstjes verderop neemt de tijd een flinke sprong en zit mijn moeder te stralen met weer een achterkleinkind op schoot, onze eerste kleindochter. Vier generaties in vrouwelijke lijn, nu alweer tien jaar geleden. Een pianospelende kleinzoon van nog geen twee, een fronsende kleindochter van een half jaar. Ze schuiven allemaal onder mijn stofdoek door, die uiteindelijk belandt bij onze twee katten. Zestien jaar zijn ze geworden voordat de een na de ander ziek werd en we ze in moesten laten slapen. De een in februari 2009, de andere in december van datzelfde jaar. Wat kun je aan die beestjes verknocht raken en wat doet dat pijn als je ze dan moet laten gaan. Heel soms denk ik nog dat ik er een in de stoel zie liggen, of aan de deur hoor krabbelen. Nee, zo gemakkelijk krijg je ze blijkbaar niet uit je systeem.
De stofdoek zoekt zich een weg naar de volgende foto. Een zooitje ongeregeld staat er te stralen, onze dochter, schoonzoon, twee van onze kleinkinderen en wijzelf op het verjaardagsfeest van mijn moeder. Negentig werd ze daar en nu, zes jaar later, geniet ze nog steeds van alles om haar heen.
De klus is bijna geklaard en de stofdoek wrijft liefdevol over de laatste foto, onze twee kleinkinderen, toen acht en zes, met hun pasgeboren zusje in hun armen. Wat waren ze trots en wat zijn ze, nu twee jaar later, nog steeds gek met haar. Dat kleine, hulpeloze mensje op die foto is inmiddels een vrolijke peuter die al complete zinnetjes zegt. Een peuter met een eigen willetje, dat wel, maar wel een waar je helemaal verliefd op kunt raken.
Stof afnemen saai? Ben jij mal.
