Hoe het precies kwam, weet ik niet meer, maar vanmorgen dwaalden manlief en ik ineens rond in onze jeugd. Het ene moment zaten we nog lekker aan het ontbijt en het andere moment verdwenen we kopje onder in de nostalgie.
Het begon gewoon met wat gezellig babbelen. Het ontbijt op de zondagochtend leent zich daar bij ons uitstekend voor. Even geen gehaast, lekker een eitje, glaasje jus, broodjes, brandende kaarsjes op tafel en alle tijd voor elkaar. Onze vakanties in Italië kwamen voorbij en de verjaardag van onze jongste kleindochter die gisteren werd gevierd. En toen opeens vielen er namen van klasgenoten van manlief. "Hoe zou het toch met die jongens zijn?" Vroeg hij zich hardop af. "Dan ga je ze toch zoeken", was mijn commentaar. Zelf heb ik een heel hoog nostalgiegehalte. Geen idee of je dat zo kunt zeggen, maar ik bedoel er mee dat ik gek ben op verhalen van vroeger. Maar mensen uit mijn verleden ontmoeten, persoonlijk, of via de social media, vind ik ook geweldig. Mijn huisbandje is daar wat nuchterder onder.
Toch zat hij na het eten driftig te zoeken op zijn laptop. Samen met mijn hulp denken we iemand gevonden te hebben en hebben we die persoon ook een berichtje gestuurd. Of het echt de juiste persoon is, of dat hij zal reageren, weten we nog niet. Wat maakt het eigenlijk ook uit. Vanmorgen waren we weer even twee pubers op de middelbare school.
