Nou dacht ik toch echt dat ik voortaan zonder krant zou kunnen. Nou mooi niet dus. 's Morgens aan het ontbijt leest manlief steevast even snel de krant en pik ik, weliswaar op z'n kop gelezen, de highlights vast mee. Sinds deze week is onze hele ontbijtsessie zwaar verstoord, want er valt geen krant meer op onze deurmat.
In al mijn onschuld dacht ik nog, dat we nu misschien wat meer tijd zouden hebben om tijdens het verorberen van onze boterhammen even met elkaar te praten. Maar tussen het kauwen en het geeuwen door blijft het eigenlijk tamelijk stil. Stiller dan wanneer er een krant tussen ons ligt. Dan praat je tenminste nog over de inhoud van het nieuws dat voor je ligt. In de badkamer hebben we elkaar meestal al duf aangekeken en een beetje gekletst, zodat er bij het ontbijt aan het begin van een nieuwe dag nog niet zoveel te bepraten valt.
Waarom we dan geen krant meer hebben? Tja, omdat ik na 25 jaar dus niet meer voor de krant werk. En de krant hoorde gratis en voor niks bij mijn werk. Ik wilde eigenlijk even afstand nemen van alles wat met de krant te maken heeft, omdat ik me anders overal mee blijf bemoeien. Hoorde gisteren via twitter dat er een fout is gemaakt bij de Ommelse zittingsavonden en ja hoor, ik beet meteen op m'n lip. Wilde direct een krant gaan kopen, maar ja, die was natuurlijk al uitverkocht. Damn!
Afstand nemen helpt duidelijk niet. Het moet gewoon langzaam slijten allemaal. En waarom zou het zonder dit kleine radertje dat ik ooit was nou niet goed gaan met het nieuws in de krant? Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en me weer aangemeld bij de krant. Betaald dit keer, dat wel. Maar morgen valt ie weer op de mat. Wordt het weer gezellig ontbijten.
