Vandaag even niks, gewoon even helemaal niks. Ik krijg eigenlijk niks uit mijn vingers. Heb vanmorgen wel een beetje gepoetst, maar dat was het dan ook. Gelukkig is er dan mijn laptop waar ik lekker achter kan kruipen om te schrijven. Dat lukt dan weer wel. Schrijven lukt eigenlijk altijd wel. Het is mijn uitlaadklep.
Die uitlaadklep kan ik vandaag best wel gebruiken, want ik loop toch een beetje te piekeren. Da's meestal niets voor mij, maar vandaag moet het blijkbaar even. Allerlei scenario's zijn bij mij de revue al gepasseerd. Van 'er is vast niets aan de hand', tot 'wat als er nu echt iets met je rikketik aan de hand is?' Tja, een antwoord krijg ik voorlopig toch niet, dat kan alleen de cardioloog me geven. En wedden dat er dan toch weer een heel ander konijn uit de hoed wordt getoverd. "Kom op meid, piekeren heeft gewoon geen zin. Kappen nu," spreek ik mezelf streng toe.
Morgen eerst maar eens achter de verwijsbrief aan en dan snel een afspraak maken bij de cardioloog. Er is een wachttijd van ongeveer zes dagen volgens de website van het ziekenhuis. Misschien is er een gaatje tijdens de carnaval, dan spring ik daar met twee grote voeten in. Hoe eerder, hoe liever, dat dan weer wel. Ik houd niet zo van wachten, of uitstellen.
Tja, carnaval. Ik weet niet hoe die dagen er dit jaar voor mij uit gaan zien, maar ik denk dat ik weinig carnaval zal vieren. Traplopen is al een probleem, dus dan zal klarinetspelen in de optocht ook wel geen optie zijn, verdorie! Toch probeer ik nog steeds te sporten. Fitness was nog redelijk om te doen, ook al word ik nu moe van dingen waar ik voorheen absoluut niet moe van werd. Aerobics kost me veel kruim en ik moet dan ook regelmatig een paar tandjes terugschakelen, maar er dan maar tijdelijk mee stoppen is geen optie! Niet bij mij. Bewegen is gezond en goed voor je luchtwegen, je hart, je hersenen en je humeur.
Och, weet je, het komt wel goed schatje. Dat vertrouwen moet ik gewoon blijven houden. Over een paar maanden lach ik er om en spring ik weer gewoon door het huis.
