Over een paar maanden kunnen we, denk ik, wel keihard lachen om de reden waarom carnaval 2014 voor ons grandioos in het water viel. Nu lachen we alleen nog maar als een boer met kiespijn. Vooral manlief, want lachen doet nog erg veel pijn na de smak die hij zaterdagavond heeft gemaakt. Ikzelf kan er af en toe om gieren, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik nog steeds kortademig ben.
Mogen we ons even voorstellen: wij zijn het duo Kneus & Co en carnaval 2014 is voor ons op zijn zachtst gezegd niet zo goed geslaagd.
Het begon allemaal een week of zes geleden toen ik mijn astma niet zo goed onder controle kreeg. De extra medicijnen hielpen niet en uiteindelijk bleek dat er misschien nog iets anders aan de hand is. Daarvoor moet ik binnenkort naar de cardioloog. Door een combinatie van erg moe zijn en benauwd zijn, lukt het me niet om mee te spelen met onze muziekvereniging en ons dweilorkest. Conclusie: geen carnaval voor mij. Manlief wilde solidair zijn en zou samen met mij thuisblijven. “Of je moet zaterdagavond meegaan naar de muzikale happening Happy Together en lekker op een kruk er bij komen zitten,” stelde hij voor. Dat was een goed idee en dan kon mijn schat gewoon meespelen met ons dweilorkest.
Maar ja, vlak voor de tweede muzikale sessie sloeg het noodlot toe. Op weg naar de ruimte waar zijn saxofoon lag, zag mijn eega de punt van het podium over het hoofd. Hij struikelde en belandde met zijn hoofd keihard op de vloer. Lieve omstanders schoten direct te hulp. In eerste instantie schrok iedereen ontzettend, omdat hij heel bleek zag en zelfs blauwe lippen had. Voorzichtig werd hij overeind geholpen en op een rustige plek op een stoel gezet. Verpleegkundige Anny en ober André ontfermden zich over hem. De een met een zak ijs en de ander door gericht vragen aan hem te stellen om te kijken of hij nog normaal reageerde. Dat was gelukkig wel het geval.
Ik wist nog van niks, had heel de valpartij aan de andere kant van de zaal niet meegekregen. Diny kwam mij halen. Ik schrok me rot toen ik dat ei op zijn hoofd zag en dat bleke gezicht. In eerste instantie wilde zijn hulpverleners dat hij naar het ziekenhuis zou gaan, maar manlief zag dat niet zitten. Na een tijdje leek het wat beter te gaan en toen zijn we meteen naar huis gegaan.
Uiteraard heb ik mijn schat ’s nachts diverse keren wakker gemaakt, want na zo’n klap weet je maar nooit.
De volgende morgen deed alles zeer, vooral de spieren in zijn nek. Maar ja, die hebben die hele klap opgevangen. Met diverse zalfjes en pijnstillers gaat het vandaag uiteindelijk een beetje beter. Het Reundje Klot hebben we gisteren heel even vanaf de zijlijn meegemaakt. En of het lukt om vandaag naar de optocht te gaan kijken, is nog even afwachten. Maar carnaval 2015 maken we alles goed. Dan zetten we heel Asten op zijn kop. Reken maar!
