Pffff, zwaar weekje achter de rug. Het begon zondagmorgen al bij het opstaan. Ik was wat kortademiger dan normaal en de trap was blijkbaar ook opeens een paar treetjes hoger geworden. Gewoon doorademen is dan mijn devies en dat helpt meestal ook wel wat.
's Middags hadden we de vaderdagconcertjes met onze muziekvereniging en ik merkte wel dat ik onder het spelen wat eerder adem moest halen, maar verder ging het eigenlijk best goed. Wel begon ik na de eerste twee optredens wat sneller moe te worden, maar ja, the music must go on en dus, huppetee naar de volgende locatie. Het allerlaatste concertje heb ik min of meer uit mijn tenen moeten halen en na de laatste noot stortte ik dan ook volledig in. Ik had het superbenauwd. Mijn lief had dat van een afstand al gezien en stond in een mum van tijd bij me. "Moet ik hier niet eens mee gaan stoppen?" Riep ik wanhopig tussen het ademen door. Mijn lief schudde heftig met zijn hoofd van nee, omdat hij weet dat ik niet zonder mijn klarinet kan en omdat we allebei weten dat blazen op een instrument heel goed is voor astmapatiënten zoals ik. Langzaam kwam ik weer een beetje op adem, vooral ook omdat een bekende een praatje met me aanknoopte. Ik laat nu eenmaal niet makkelijk merken dat er iets mis is, omdat ik heel vaak toch op onbegrip en onwetendheid stuit.
Die dag ook weer. Toen ik zo'n beetje mijn longen uit mijn lijf aan het hoesten was, vroeg iemand laconiek: "kriebeltje in de keel?" Ik weet dan niet zo goed wat ik moet zeggen op zo'n moment, dus zei ik maar dat ik last had van mijn astma. Ja, en dan weten mensen blijkbaar niet goed wat ze daar mee aan moeten. Ik zie er gewoon gezond uit, blaas mijn partijtje mee en pak mee aan als dat moet. "Dan kun je toch niet benauwd zijn", hoor je de mensen dan denken. Nou lieve mensen, dat kan dus wel en hoe! Ik heb van huis uit geleerd om niet te zeuren en gewoon door te gaan, ook al voel je je nog zo beroerd. Dat doe ik dus ook, want gaan zitten kniezen helpt echt niet. Een astmapatiënt moet blijven bewegen, dat is juist goed voor de longen, ook al zitten die dus, net als afgelopen week, boordevol met troep.
Ondertussen gieren de ontstekingen nog steeds door mijn lijf en lopen de getallen op de weegschaal weer hard achteruit. Toch laat ik me daar niet door uit het veld slaan. Ik ga gewoon door, ook al kost me dat op dit moment heel veel energie. En gelukkig zijn er ook een heleboel mensen die het allemaal wel begrijpen en aan een half woord al genoeg hebben. Mijn fysiotherapeut bijvoorbeeld, die zelf ook astma heeft. Samen met hem zijn we nu een manier aan het zoeken waardoor ik toch 'gewoon' door kan gaan met sporten, klarinetspelen en, het allerbelangrijkste, met leven! Dat gaat lukken, want ondanks de kortademigheid deze week heb ik toch al een beetje vooruitgang geboekt. En begrip of onbegrip, mij krijgen ze niet klein!
