Vaak krijg ik te horen dat ik in mijn blog ook af en toe iets over mijn werk moet schrijven. Schrijven over schrijven dus. Dan kan ik het wel uitgebreid gaan hebben over grammatica, zinsconstructies en de meest voorkomende taalfouten, maar daar zit volgens mij niemand op te wachten. Eigenlijk is het heel simpel, als tekstschrijver moet je namelijk overal over kunnen schrijven, zelfs over dingen waarvan je in eerste instantie denkt: 'wat moet ik daar nu weer mee!'
Een van mijn opdrachten voor het ED was een verhaal schrijven over een rundveefokdag. Het was voor mij niet de eerste keer dat ik over deze 'schoonheidswedstrijd' voor koeien had geschreven, dus ik krabde me eens achter mijn oren. Hoe pak ik dit onderwerp nu weer aan? Want hoe dan ook, je moet altijd zorgen dat je de lezer kunt boeien, zelfs al heeft hij, of jijzelf als tekstschrijver, helemaal niks met koeien. "Ach, weet je wat", dacht ik, "ik laat me verrassen door wat ik te zien ga krijgen en ga maar gewoon op mijn gevoel af". Vaak ontdek ik dan pas al schrijvende hoe ik het verhaal dit keer vorm wil gaan geven. Dat gebeurde ook met onderstaand verhaal: Miss-verkiezingen met veel boegeroep.
Door onze correspondente Marie-Louise Klomp
ASTEN - De 'missen' die deze zaterdag meedoen aan de schoonheidswedstrijd in Heusden lopen dit keer niet in avondjurk, of badpak. Ze laten zich hier puur natuur en zonder franje bewonderen, nou ja, als je de franje aan het puntje van hun staart niet meerekent dan. Onderlinge competitie is er genoeg en die wordt door de jonge en oudere deelnemende dames onderstreept met veel boegeroep.
Met hun blik op oneindig laten de meeste zwarte- en roodbonte koeien - want daar gaat het hier over- de hele keuringswedstrijd rustig aan zich voorbij gaan. Geen nagelbijtende deelneemsters dus, maar rustige in het verse stro liggende herkauwers. Op deze rundveefokdag in manege De witte Vallei is de top van Zuid-Nederland op koeiengebied aanwezig: zo'n 120 nakomelingen van gerenommeerde fokstieren. Hun begeleiders zorgen dat de dames er tiptop uitzien: de uiers worden gepoetst en de rugharen nog even opgeschoren. Even rustig in een hoekje een plasje doen is er voor de meiden niet bij, dat wordt meteen opgevangen in een emmer. Datzelfde gebeurt met een lekkere verse koeienvlaai. En dat niet alleen, daarna worden de billen van de dames ook nog eens keurig netjes afgeveegd. Nee, zo mooi als vandaag kom je ze in de wei niet tegen.
Het is inmiddels etenstijd en de voornamelijk mannelijke toeschouwers gaan even een hapje eten. En terwijl zij hun frites uit een bakje verorberen, laten de deelnemende dames zich het voer uit hùn bakken ook goed smaken. Maar, er moet weer gewerkt worden, want de keuringen van de bedrijfsgroepen gaan beginnen. Netjes in een rijtje komen de koeien van de families Goossens, Pouwels en Scheepers-van der Linden de ring binnengewandeld. De jury kijkt en keurt en uiteindelijk sleept de jonge garde van de familie Goossens de eerste prijs in de wacht en de oudere dames van deze familie moeten zich met een tweede prijs tevreden stellen. En de koeien? Die malen er niet om.
