Ik krijg ze maar niet uit mijn hoofd, de beelden van die eindeloze stoet rouwauto's, de kisten, de tranen en het verdriet. Die duizenden mensen langs de route, de bloemen, de stille tochten. Het doet me zo goed, maar tegelijkertijd voel ik me zo vreselijk machteloos, zo verdrietig.
Die oorverdovende stilte op het vliegveld toen de motoren van de beide vliegtuigen werden stilgezet. Je hoorde alleen nog hoe de wind een spelletje speelde met de touwen van de vele vlaggenmasten. Dan het langzaam aanzwellende geluid van huilende familieleden, toen de eerste kisten met heel veel respect door de soldaten uit het laadruim werden gedragen. Er waren gewoonweg niet genoeg tranen om tot de laatste kist te blijven stromen. En er volgen de komende dagen nog zoveel meer kisten en nog zoveel meer tranen.
Waarom, in godsnaam, waarom? Zo zinloos, zo hopeloos, zo wreed en zo oneerlijk. Ik zal dit nooit begrijpen, nooit. Op twitter kwamen foto's voorbij van vrienden en kennissen die zich bij het huis van het gezin Wals in Neerkant hadden verzameld. Armen om elkaar heen geslagen, hand in hand, ogen vol ongeloof. Een vader, moeder en hun vier kinderen. Ze zijn er niet meer, omdat ze besloten hadden om van een heerlijke, welverdiende vakantie te gaan genieten.
In Helmond liepen ruim duizend mensen mee in een stille tocht, burgemeester Elly Blanksma voorop met enkele nabestaanden van Helmondse slachtoffers. Mensen op de terrassen gingen staan en ook hier was het doodstil. Beelden van een zwembad waar iedereen tijdens de minuut stilte plaats had genomen aan de rand van het zwembad. Een grote cirkel van mensen in de zon bij het water. "Een magisch moment", zo omschreef de filmster deze beelden.
Waar een klein land groot in kan zijn. Als er echt iets gebeurt dat ons land raakt, dan zijn we er voor elkaar. Dan staan we schouder aan schouder om te laten zien dat we meeleven met die mensen die nu zo'n intens verdriet hebben. Arm of rijk, jong, of oud, we leven allemaal met deze mensen mee. We tonen respect voor al deze slachtoffers. Onze koning en koningin voorop. Er is geen Nederlander die dit niet onberoerd laat. Van iedereen hoor je dat ze van slag zijn, dat ze deze dag nooit meer zullen vergeten.
Ondertussen zijn er weer 74 kisten met stoffelijke overschotten op weg naar ons land. Zij krijgen dan wel niet meer de media-aandacht zoals hun voorgangers gisteren, maar ook zij worden met alle respect behandeld en overgebracht naar Hilversum. En ook voor hen zullen de mensen een erehaag vormen en bloemen strooien. En ook vandaag zullen er weer tranen vloeien, zullen mensen weer met kippenvel en vol ongeloof langs de route staan. Want dat is Nederland. Daar kunnen de Russen nog wat van leren.
