Sanne, een meisje met een lieve glimlach. Sanne, een meisje dat maar elf jaar oud mocht worden. Sanne, een meisje dat een warm gevoel bij ons achterlaat. Sanne, een meisje waar we nog vaak aan terug denken.
Op een zonnige zomerdag begon Sanne totaal onverwacht aan haar laatste reis. Als een donderslag bij heldere hemel ging ze op weg naar een nieuwe wereld.
Sanne was lid van onze muziekvereniging en, ook al is het inmiddels tien jaar geleden, ik weet nog hoe verslagen iedereen zich voelde toen we dit slechte nieuws hoorden. Dat nieuws sloeg in als een bom. Er was ongeloof, er waren tranen en we zochten troost bij elkaar.
We zien haar nog voor de eerste keer binnenkomen bij het B-orkest, samen met nog een paar kinderen die door mochten stromen vanuit het C-orkest. Sanne viel op. Niet door stoere praatjes, of drukdoenerij. Nee, Sanne viel op door haar innemende glimlach en de manier waarop haar heldere kijkers de wereld in zich op namen.
We waren erbij, bij de afscheidsdienst van Sanne in de kerk. We konden haar nog één cadeautje meegeven en alle muzikanten in ons orkest speelden dan ook de sterren van de hemel. Voor haar, voor Sanne.
Ik herinner me nog haar fiets en haar dwarsfluit op het altaar van de kerk. Sanne had net afscheid genomen van de basisschool en via het voortgezet onderwijs lonkte in de verte al een toekomst als kraamverzorgster. Nu speelden we 'Thank you for the music' van Abba en luisterden we naar het lied 'Dag schatten van groep 8', dat ook gezongen werd toen Sanne en haar klasgenootjes enkele weken eerder afscheid namen van de basisschool, op weg naar een nieuwe wereld...
Het geluid van de stille trom toen jouw kist de kerk werd uitgedragen naar het kerkhof snijdt nog steeds door mijn ziel. Tom... tom... trrrrrrr tom... Dag lieve Sanne, de wereld kleurt een beetje minder mooi zonder jou...
