Ik dacht dat ik toch minstens zou staan juichen op de dag dat alles weer zou mogen. Bijna twee jaar na het begin van de coronapandemie wordt er dan eindelijk versoepeld. Fijn voor onze jongeren, voor de vele ondernemers, voor de reiswereld, voor de horeca en goed voor onze economie. Maar ik sta helemaal niet te juichen, want corona is er gewoon nog steeds. Sterker nog, de besmettingen vliegen ons om de oren. Het gaat ondertussen wel om een mildere variant, maar toch. En ook al loopt het aantal besmettingen inmiddels terug, op dit moment zijn er gemiddeld nog altijd zo'n 62.000 besmettingen per dag.
Dus nee, ik sta niet te juichen. En al gun ik iedereen dit 'normale' leven weer, mij ga je toch echt nog niet zien in de sportzaal, repetitieruimte, een volgepakt café, of de bioscoop. Want dit virus heeft het op mijn longen gemunt en met mijn astma zie ik het somber in als ik besmet zou raken. Nou hoor ik je al denken: maar omikron is toch een milde variant en je bent toch gevaccineerd en hebt zelfs je boosterprik gehad? Klopt helemaal. Maar ondanks dat heeft ook omikron zijn zinnen gezet op de luchtwegen. In dit geval wel de hogere luchtwegen, maar dat maakt voor mijn astma niks uit. Bovendien zie ik om me heen hoe ook gevaccineerde mensen momenteel gewoon corona krijgen, dus nee, ik neem echt geen enkel risico.
Jaren geleden heb ik een behoorlijk zware longontsteking gehad met als gevolg een hele lange weg terug naar herstel. In de jaren daarop kregen mijn verzwakte luchtwegen nog tweemaal een longontsteking te verduren en het heeft me heel wat gekost om te komen tot waar ik nu ben. Op dit moment kan ik zelfs zonder medicijnen, zolang ik maar niet verkouden wordt of, erger, corona krijg. Ik sport veel, gewoon lekker thuis, en wandel iedere dag minstens 5 km. En zodra het buiten niet meer zo nat en vochtig is, ga ik ook weer lekker hardlopen. Daarnaast speel ik klarinet, de beste ademhalingsoefening die je je maar kunt bedenken.
En natuurlijk zie ik mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen regelmatig, omdat ik weet dat ze extra voorzichtig zijn. Dat geldt ook voor onze vrienden, die zelf ook allemaal heel voorzichtig zijn. Al die bezoekjes staan nu nog wel op een lager pitje, maar zodra het voorjaar wordt en we weer buiten kunnen zitten, gaan we elkaar vast weer wat regelmatiger zien. En ooit, ooit komt de tijd ook voor mij en heel veel andere lotgenoten waarop we weer zorgeloos met elkaar om kunnen gaan, een terrasje kunnen pikken en lekker uit eten kunnen gaan. Ooit, maar nu nog niet.
Toch wens ik iedereen die nu al van die herwonnen vrijheid gaat proeven heel veel plezier. Geniet met volle teugen, maar pas goed op jezelf en de mensen om je heen.
