Mag ik even klagen? Alsjeblieft? Ja, ik weet het, we klagen met zijn allen al zoveel en daarnaast zeuren we er tegenwoordig allemaal ook nog eens flink op los, maar toch. En nee het helpt helemaal niks, dat weet ik ook wel. Dat leerde mijn moeder me vroeger al. Maar ik moet het gewoon even kwijt, even mijn hart luchten en dan weer doorrrrrr!
Ik mis het oude leven zo verschrikkelijk erg dat ik echt even mijn hart moet luchten. Als je geen zin hebt in geklaag, kun je hier nog stoppen met lezen. Je bent dus gewaarschuwd.
Vandaag moet ik het voor een keer van me af schreeuwen. Het moet er echt uit en wel nu. Want ik mis het zo dat oude, doodnormale leven en dan vooral het knuffelen. Zo verschrikkelijk, dat ik er bijna van ga huilen. Bijna, maar ik kan me nog net goed te houden, omdat ik weet dat ik zeker niet de enige ben in deze, inmiddels zo bizarre wereld.
Gelukkig kan ik nog knuffelen met mijn lief, dus eigenlijk ben ik een bofferd eerste klas en heb ik niks te zeuren. Ik weet heus wel dat er zoveel mensen nu alleen zijn, die gewoon niemand dichtbij zich hebben en dus helemáál geen lichamelijk contact hebben. Dat is zoveel erger dan mijn situatie, daar ben ik me heus wel van bewust. Maar wat zou ik graag een keertje echt heel stevig mijn drie kleinkinderen in mijn armen willen sluiten. Ze stevig vast willen houden, lekker over hun rug wrijven, een dikke pakkerd op hun wang willen geven of gewoon lekker met ze willen stoeien. Samen over de bank rollen van het lachen, ze door hun haren wrijven, een kus op hun mond, in hun nek, weer gewoon hand in hand lopen of plagend in een arm knijpen. En dat allemaal zonder me zorgen te hoeven maken dat dat stomme virus zich ermee gaat bemoeien. Ik wil mijn dochter omhelzen en mijn schoonzoon, ze laten vóelen dat ik trots op ze ben. Een knuffel zegt zoveel meer dan woorden.
Ik wil gewoon weer ik zijn, die gekke oma zijn die nog steeds de lift speelt die de jongste zo in bed laat vallen. Ik smacht naar die arm die mijn oudste kleindochter soms zo maar om me heen slaat en dan lekker even tegen me aan komt leunen. En ik wil mijn kleinzoon weer zien genieten als ik zijn rug even stevig masseer. ik wil, ik wil...
Zo, dat is er uit en ja dat lucht op. Een beetje dan. Mijn moeder zou troostend zeggen dat ik om me heen moet kijken, want er zijn nog zoveel mensen die het veel slechter hebben dan ik. En ze heeft gelijk, toen al en nu weer. Ze leeft al ruim twee jaar niet meer, maar ik ben blij dat ze me die boodschap al meegaf toen ik nog een kind was. Het werkt nog steeds. Er zijn nog altijd heel veel mensen die het slechter hebben dan jij en ik. Laten we daar aan denken, telkens als we het even moeilijk hebben in deze coronatijd.
En o ja, mijn moeder zei ook altijd dat het heus wel goed zou komen en dat het soms een tijdje kon duren. Laten we ons daar dan maar aan vasthouden.
Zorg goed voor jezelf en voor elkaar en blijf gezond.
