Schrijven over corona doe ik eigenlijk niet graag. In deze, toch wel, zorgwekkende tijd probeer ik zo normaal mogelijk te leven, maar altijd wel met inachtneming van de regels. Ik laat mijn leven ook niet door angst beheersen, maar gebruik gewoon mijn gezond verstand. En ja, we kunnen nu even een hoop dingen niet, dat klopt. Daar kun je je volledig op focussen, maar volgens mij is dat alleen maar tijdverspilling. Ik kijk dan ook liever naar de dingen die nog wel kunnen en dat zijn er volgens mij nog meer dan genoeg. Het is maar wat je er zelf van maakt.
Natuurlijk mis ik het shoppen in de grote stad en zou ik ook het liefst spontaan een terrasje willen pikken zonder gedoe. Maar, omdat ik helaas tot de risicogroep behoor, kan dat nu dus even niet. En weer deelnemen aan de repetities van onze muziekvereniging zit er nu ook even niet in, omdat ik het risico op besmetting te groot vind. Ik kan daar boos om worden of verdrietig, maar dat verandert gewoon helemaal niets aan de situatie. Het is nu eenmaal zoals het is en daar moet ik me bij neerleggen. Ik stop mijn energie veel liever in de dingen die wel kunnen. Wandelen met mijn lief in het buitengebied, de bossen of over de heide brengt niet alleen een hoop rust, maar we nemen nu ook veel meer de tijd om te genieten van de mooie dingen om ons heen. Heerlijk hardlopen op plekken waar het niet druk is, thuis sporten voor de tv, werken aan mijn tweede boek, thuis de stukken van onze muziekvereniging repeteren op klarinet, heel af en toe op bezoek bij dochterlief en de kleinkinderen en samen met mijn lief genieten van een goeie film of serie op tv. Wij krijgen onze dagen wel gevuld.
Maar toch hoop ik, net als iedereen, dat er ooit weer een dag komt waarop we weer gewoon spontaan kunnen doen wat we willen. Geen 1,5 meter afstand meer, knuffelen met onze kleinkinderen, iemand weer spontaan een hand of een schouderklopje kunnen geven en dat we daar dan om kunnen juichen van plezier.
Enkele maanden terug had ik daar nog goede hoop op. Bijna iedereen hield zich prima aan de regels en het Covid-19 virus leek echt bakzeil te halen. We zouden het samen gaan overwinnen en dus mochten we de teugels een beetje laten vieren. De scholen gingen weer open en we mochten zelfs op vakantie als we dat wilden.
En daar leek het al een beetje mis te gaan. Jongeren bouwden feestjes in Spanje en Griekenland en hadden lak aan het virus en de 1,5 meter. Ook in Nederland zelf waren het vooral de jongeren die zich niet meer aan de regels konden of wilden houden en het virus lachte in zijn vuistje. In no time greep het om zich heen en iedere dag kwamen er meer coronapatiënten bij. Vol ongeloof zag ik het gebeuren en ik snapte maar niet, dat veel mensen gewoon door bleven gaan met het negeren van de regels om dit gemene virus te stoppen.
En toen Willem II supporters zich afgelopen week helemaal, maar dan ook helemaal nergens iets van aantrokken en al schreeuwend en op elkaar gepakt een feestje vierden, zakte de moed me in de schoenen. Waar ik eerst nog dacht dat we samen dit virus weleens mores zouden leren, heb ik nu ontdekt dat ons land helemaal niks samen kan. We zijn zo verdeeld als wat en het enige wat hier nog heerst, naast het virus dan, is de ik-cultuur. Ooit was ik apetrots op ons kleine landje, maar nu schaam ik me werkelijk dood voor al die schreeuwende egoïsten die nog niet één klein stapje terug kunnen doen, om straks weer volop te kunnen genieten.
