Ons weekje vrij begon vandaag toch wel heel anders dan we hadden gedacht. Vanmorgen was er nog geen vuiltje aan de lucht en vanmiddag lag mijn lief opeens op een brancard in een ambulance op weg naar het ziekenhuis...
Tijdens de lunch vertelde hij me even tussen neus en lippen dat hij vanaf vorige week dinsdag na een lichte inspanning, zoals een wandelingetje, last had van een drukkende pijn op zijn borst. Niet heel heftig, maar toch. En terwijl ik hem vol ongeloof aankeek, kwam er ook nog eens achteraan dat die pijn sinds vanmorgen constant was.
'Dan gaan we nu dus naar de huisarts,' was mijn enige commentaar. Hij stribbelde tegen, maar daar trok ik me niets van aan. 'Dit klinkt niet goed en dus nemen we geen enkel risico.' Gelaten legde hij de paar honderd meter af die we van de huisartspraktijk af wonen. In eerste instantie waren ze nog gesloten en dus wilde mijn lief gewoon nog even een blokje lopen. Aanbellen was voor hem geen optie, want het was immers geen spoed.(!)
Eenmaal aangemeld bij de secretaresse ging het snel. Er werd een ECG (hartfilmpje) gemaakt en terwijl de assistente nog bezig was, stond de dokter al naast hem. Ze maakte haar excuses dat er nu zo hectisch om hem heen werd gewerkt, maar ze wilde geen enkel risico lopen. Het ECG zag er goed uit, maar die pijn, dat stond haar niet aan. En toen de pijn minder werd na een spray onder zijn tong (nitrobaat) werd de huisarts nog ongeruster. Het ECG werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en onze huisarts overlegde meteen daarna telefonisch met de cardioloog. Ook die vertrouwde het niet en toen trad er een heel protocol in werking.
Binnen tien minuten stond er al een ambulance voor de deur van de huisartsenpraktijk en voor we er erg in hadden, lag mijn lief al op de brancard in de ziekenwagen en waren de broeders al een infuus aan het inbrengen. Pas toen vertrokken ze, met mij voorin naast de chauffeur, op weg naar de Eerste Hart Hulp.
Ook daar stonden ze al klaar en werd hij meteen aan de monitor gelegd, waar hartslag, bloeddruk en zuurstofgehalte in de gaten werden gehouden. Allerlei vragen, bloedonderzoek, nog een keer sprayen onder zijn tong, het bleef maar doorgaan. Uiteindelijk kwam na een uurtje de uitslag van het bloedonderzoek binnen en dat was gelukkig gunstig. Toch wilden ze nog een fietstest en daar werd hij in de rolstoel naar toe gebracht. Ook daar kreeg hij toch weer pijn op zijn borst en dat zorgde opnieuw voor gefronste voorhoofden. Maar eindelijk kwam dan toch het verlossende woord: hij mocht naar huis. Binnenkort wordt er wel een scan van zijn hart gemaakt, zowel in rust als tijdens inspanning, want ze willen heel goed uitzoeken wat er nu toch precies aan de hand is.
Wordt dus vervolgd.
