Belofte maakt schuld. Dat is voor mij toch wel een van de bekendste spreekwoorden. Een spreekwoord waar ik me altijd zwaar aan houd en wat ik eigenlijk ook van anderen verwacht. Als je iets belooft, dan kom je dat na of je laat even weten dat het je gewoon niet lukt. Dat kan altijd natuurlijk.
Ik weet niet of het de trend van deze tijd is, maar tegenwoordig vliegen de loze beloftes me om de oren. 'Natuurlijk kom ik dat karweitje deze week afmaken,' liet iemand me laatst weten. Nooit meer gezien, niks meer van gehoord.
'Dankjewel voor de tip. Ik ga zeker contact opnemen,' liet weer iemand anders me maanden geleden al weten. En als ik dan eindelijk een keertje voorzichtig informeer, dan worden ze meteen een beetje kribbig. Nou, lekker dan.
En dan heb ik nog de beloftes van 'natuurlijk ga ik dat lezen, je maakt me nu toch echt nieuwsgierig.' Of: 'zodra ik meer weet, bel ik je terug.' Nou, blijkbaar waren ze niet nieuwsgierig genoeg en weten ze nog steeds niks meer te vertellen, want maanden later is er nog niks gebeurd. Ik kan daar echt niet tegen en maak me daar gruwelijk boos over. Ik snap deze manier van omgaan met elkaar echt niet en ik denk dat ik dat ook niet wil snappen. Ik word er alleen maar boos en verdrietig van.
Mij moet je echt niets zomaar beloven, want ik ga er dan vanuit dat je die belofte ook daadwerkelijk nakomt. Doe je dat niet, dan kan ik het niet nalaten om daar na een tijdje op terug te komen. Beloofd is nu eenmaal beloofd en belofte maakt schuld. Of ben ik daar misschien te rechtlijnig in?
Ik betrap me er tegenwoordig op dat ik, na weer een belofte, er al meteen vanuit ga dat het toch niet gaat gebeuren. Ik zeg het nog niet hardop, maar als het me nu nog een keer overkomt, dan flap ik het er gewoon uit dat ze geen dingen moeten beloven die ze toch nooit na gaan komen. Ik ben er echt helemaal klaar mee.
