Hè, hè, daar is ie dan eindelijk: de uitslag van mijn DNA/leverenzymenonderzoek. Door allerlei misverstanden heeft het allemaal veel langer geduurd dan normaal, maar nu weet ik eindelijk waar ik aan toe ben.
Ik heb goed en slecht nieuws.
Laat ik maar met het goede nieuws beginnen, dat past het beste bij mij als persoon.
Gelukkig zijn mijn astmamedicijnen niet de boosdoeners wat mijn blauwe plekken betreft. Maar ik moet wel overstappen op andere pufjes, omdat de leverenzymen een bepaald stofje, dat in deze pufjes voorkomt, niet afbreken. Gelukkig zijn er ook astmamedicijnen die dat stofje niet hebben en gelukkig hebben we hier in Asten twee geweldige apothekers die dat allemaal haarfijn uitpluizen in samenwerking met het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. We mogen hier in Asten dan ook heel trots zijn op zo'n vooruitstrevende apotheek.
Nu moet alles nog worden kortgesloten met mijn huisarts en dan kan ik eindelijk, na drie maanden, iets doen aan mijn benauwdheid en mijn hoestklachten. Ik kan bijna niet wachten, want ik ben al dat gehoest meer dan beu. Het beperkt me momenteel in alles, ook in het sporten en in klarinetspelen.
Dan nu het slechte nieuws.
Omdat mijn DNA nogal afwijkend is van een normaal DNA (ja hoor, dat heb ik weer, eens een dwarsligger, altijd een dwarsligger) was het voor de apotheker nogal een klus om alles uit te zoeken. Maar nu blijkt dat op de DNA-streng van mij enkele onderdeeltjes helemaal op een verkeerde plek zitten. De heleboel zit dus een beetje door elkaar. Dat komt blijkbaar niet vaak voor, maar of ik daar blij mee moet zijn?
Maar goed, voor mij betekent dat dat mijn bloed niet goed stolt. Bij een open wondje is dat bij mij meestal geen probleem, dan gaan alle soldaatjes onder aanvoering van vitamine K hard aan het werk. Maar het gaat nu net om kleine of grotere stootpartijtjes. Dan laten de soldaatjes het met z'n allen een beetje afweten en ontstaat er dus een hele vervelende onderhuidse bloeding, of erger, scheurt mijn velletje soms ook open. En daar kunnen ze dus helemaal niks tegen doen.
Het houdt ook in dat ik nooit bepaalde bloedverdunners mag gebruiken en ook bijvoorbeeld geen morfine en nog veel meer medicijnen. Gelukkig zijn daar bijna allemaal vervangers voor, maar dan moet dit wel bij de artsen bekend zijn. En daar gaan nu diezelfde apothekers voor zorgen. Ik heb inmiddels al een lange lijst met 'verboden' medicijnen, maar ook een pasje waarop mijn 'Farmacogenetica Profiel' staat en dat moet ik altijd bij me dragen. Het klinkt misschien allemaal heel zwaar, maar ik ben blij dat ik de test heb laten doen, want nu weet ik waar ik aan toe ben. Niet alleen nu, maar ook in de toekomst. Wat is de wetenschap toch mooi!
