Vijfenzestig zomers heb ik al voorbij zien gaan. Vijfenzestig! Het voelt als hooguit veertig. Hooguit, want het kunnen er voor mijn gevoel best minder zijn.
Het leven begint kabbelend als een bootje op het water, maar gaat gestaag over naar fietssnelheid, om uiteindelijk als een sneltrein door de seizoenen te razen. In die 260 (!) seizoenen heb ik gelachen en gehuild, gewonnen en verloren, ben ik gevallen en weer opgestaan en zag ik dromen uitkomen en uiteenspatten. Kortom: in die vijfenzestig jaren heb ik ten volle geleefd en duizenden herinneringen gemaakt!
Ik heb genoten en liefgehad en ben van plan om dat ook in de toekomst nog heel lang te gaan doen. Terugkijkend kan ik alleen maar glimlachen, ook al waren er naast de vele ups ook wel enkele downs. Maar van die laatste kun je alleen maar leren en dat maakt je leven alleen maar rijker en voller. Om met Edith Piaf te spreken: 'Non, je ne regrette rien.'
In mijn hoofd voel ik me nog twintig, vooruit dertig dan, dat klinkt misschien wat realistischer. Zolang ik nog zes kilometer aan een stuk hard kan lopen, hoor je mij niet klagen. Oké, ik ben dan al weleens van de trap gevallen, waardoor ik mijn schouder brak en had een paar lelijke longontstekingen, maar om dat nu de schuld te geven van mijn leeftijd zie ik niet zitten. Ik ben gewoon een bofferd dat ik zo makkelijk deze mijlpaal heb bereikt. Mijn twee broers hebben deze leeftijd nooit gehaald.
Terugkijken op mijn leven is een makkie en bijzonder leuk, maar vooruitkijken is toch een ander verhaal. Als ik vjftien jaar verder in de toekomst kijk, en wat is nu vijftien jaar, slaat me toch wel de schrik om het hart. Een snel rekensommetje vertelt me dat ik dan tachtig ben en dat is toch wel serieus oud.
Zou ik dan nog hard kunnen lopen en wekelijks aerobicsles kunnen volgen? Dat ga ik toch serieus betwijfelen. Niet dat ik het niet zou willen, maar realistisch is het niet, denk ik een beetje wanhopig. Zou ik er überhaupt nog wel zijn? Ach ja die toekomst, die houdt me nu toch af en toe wel bezig. Ik wil heel graag oud worden, mar niet oud zijn. Maar wie weet wat voor moois er straks nog allemaal op mijn pad komt.
