Schrijven is mijn werk, maar vooral mijn passie. En als er in je omgeving mensen zijn die jou in dat schrijven moedwillig willen beperken, dan breekt er iets in je, dan ga je van binnen een beetje dood.
Helaas gebeurt het momenteel regelmatig dat ik om een of andere duistere reden op mijn vingers wordt getikt. Deze mensen (het zijn altijd dezelfde) vinden dat zij kunnen bepalen wat ik wel en niet mag schrijven. Normaal gesproken zou ik me daar niets van aantrekken, maar zij gaan daar ver in, heel ver. Zo ver zelfs dat ze veel meer van me hebben afgenomen, dan ze waarschijnlijk ooit zullen beseffen. Maar als het hen daar juist om te doen was, dan kan ik ze proficiat wensen, want dan zijn ze met vlag en wimpel geslaagd!
Bij elke letter die ik nu nog af en toe op papier zet, denk ik wel tien keer na. En als ik me onder de mensen begeef, ben ik extra alert op wat ik zeg en wat ik doe. Ik kruip in mijn schulp en vermijd liever grotere groepen mensen. Ik ben kapot van binnen en zit absoluut niet lekker in mijn vel. Maar nogmaals, als dit hun bedoeling was, dan kan ik alleen maar een dikke duim omhoog geven.
Trouwe lezers weten nu waarom mijn berichtjes op facebook en mijn blogs wat oppervlakkiger zijn en niet meer zo vaak verschijnen.
Het gaat heus wel weer goedkomen. Ooit kom ik namelijk ook hier weer bovenop, want ik heb wel voor hetere vuren gestaan. En dan ga ik weer schrijven over alles wat me bezighoudt. Altijd met respect voor iedereen en alles. Nooit gemeen of onaardig en zeker niet om iemand zwart te maken. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Dat doe ik niet in mijn blogs, niet in mijn boek en niet in mijn boek in wording. Knoop dat in je oren!
