Toen ik vanmorgen iets in mijn archief op moest zoeken, stuitte ik opeens op mijn scheidingspapieren. Ik duikelde zomaar even 36 jaar terug in de tijd...
Het was een verdrietige periode, waarin ik plotsklaps alleen achterbleef met mijn toen negen maanden oude dochtertje. Vechten voor mijn huwelijk had geen zin. Mijn concurrent was een man, waar mijn toenmalige echtgenoot verliefd op was geworden. Iedereen had vreselijk met mij en mijn dochter te doen en de vader van mijn dochter werd afgeschilderd als de man die zijn gezin in de steek had gelaten.
Natuurlijk voelde ik dat ook zo, maar diep van binnen wist ik, dat ook hij kampte met heel veel verdriet. Als je afscheid moet nemen van je dochtertje, dan is dat al heel zwaar. Als je dan ook nog eens door iedereen veroordeeld wordt, omdat je de stekker uit je huwelijk hebt getrokken en er dan ook nog eens duidelijk voor uitkomt dat je homoseksueel bent, nou dan heb je het verschrikkelijk moeilijk in de maatschappij. We hebben het bovendien over bijna veertig jaar geleden, een tijd waarin we allemaal nog niet zo tolerant waren.
We krabbelden allebei langzaam weer op. Hij sneller dan ik, zo leek het. Hij had zijn partner, ik heel lang niemand. Maar ik had mijn dochter waar ik stapelgek op was en nog steeds ben. Hij zat ver weg in het noorden, ik in het zuiden. We groeiden uit elkaar, kregen zelfs een tijdje ruzie en de band werd helemaal verbroken.
Ik bleef mijn dochter door de jaren heen vertellen over haar biologische vader. Altijd in het positieve, het was en bleef haar vader, waar ik een hele mooie tijd mee had gehad. Toen mijn dochter zeven jaar was, ontmoette ik mijn huidige man, werd smoorverliefd en we trouwden. Samen adopteerden we mijn dochter en ze kreeg de achternaam van haar nieuwe papa. Toch wilde ze in haar pubertijd steeds meer weten over haar familie die ze niet meer zag. En zo ontmoette ze met onze hulp eerst haar grootouders en niet lang daarna ook haar biologische vader.
De band is nu weer helemaal hersteld. Onderscheid is er wel een beetje. Mijn huidige man noemt ze papa, haar biologische vader noemt ze bij zijn voornaam. Maar ze kunnen geweldig goed met elkaar overweg en ook met zijn huidige echtgenoot heeft ze een hele goede band. Onze kleinkinderen zijn op al hun oma's en opa's even dol. Voor hen is het normaal om naast een opa en oma en nog een opa en oma een opa en opa te hebben.
Op de verjaardagen van de kleinkinderen komen we elkaar regelmatig tegen. Dat gaat goed, en zo hoort dat ook. En zo werd een verdrietige tijd voor iedereen toch weer een prachtige toekomst.
