We rijden de rolstoel dichterbij. “Hee zoeteke”, fluistert de doodzieke man in bed. De vrouw in de rolstoel ontwaakt voor eventjes uit haar schemerwereld en er verschijnt een glimlach om haar broze lippen. Twee magere, gerimpelde handen vinden elkaar en willen elkaar eigenlijk nooit meer loslaten. Maar ze zijn zo moe...
De doodzieke man in bed is de opa van mijn dochter. De vrouw in de rolstoel haar oma. Hoewel oma meestal in haar schemerwereld ronddwaalt, lijkt ze toch te beseffen dat ze binnenkort afscheid zal moeten nemen van haar echtgenoot, haar grote liefde, haar steun en toeverlaat.
Vandaag heb ik samen met mijn dochter afscheid genomen van deze man waar ik heel veel om geef en die ik enorm bewonder. Een man die er voor me was in een hele moeilijke periode van mijn leven. De opa van mijn dochter, mijn ex-schoonvader, heeft nog zo’n drie weken te leven. Hij heeft er voor gekozen om thuis in zijn vertrouwde omgeving nog persoonlijk van iedereen afscheid te nemen. Bewonderenswaardig en eigenzinnig. Precies zoals hij altijd al geweest is.
Het is moeilijk om te accepteren dat een trotse, elegante man plotseling veranderd is in een ziek, hulpeloos hoopje ellende. Het doet ronduit pijn om die twee mensen, die altijd zo sterk waren als een rots, nu zo broos en breekbaar samen te zien.
Pap en mam zijn inmiddels 89 en 86, een respectabele leeftijd. We hebben dus heel lang van ze kunnen genieten. Maar dat maakt het afscheid er niet minder moeilijk door. Vooral voor mam. Ze zal het niet altijd beseffen, maar het breekt mijn hart dat die twee nu uit elkaar worden gehaald.
Bij het afscheid geven we hem nog een paar dikke knuffels en een kus. “Dankjewel voor alles”, fluister ik hem nog in zijn oor. Vanuit zijn bed zwaait hij nog een laatste keer naar ons en dan trekken we de deur achter ons dicht.
Eenmaal op de gang houden we het niet meer droog en mijn dochter en ik zoeken troost in elkaars armen. Met de tranen nog in onze ogen stappen we het heldere zonlicht in. Buiten draait de wereld gewoon door…
