Wat heb ik gisteren genoten van het tribute concert in ons dorp. En met mij genoten nog ruim vierhonderd mensen van de Golden Earring en Supertramp, vertolkt door de tribute bands Temporary Madness en Supertrap. Het was geweldig om een zaal vol 'grijsaards' volledig uit hun dak te zien gaan. Maar het zette me ook wel even met een plof terug op aarde, want een van die 'grijsaards' ben ik zelf, brrr.
Even waren we met zijn allen weer twintig en helemaal terug in de seventies! Machtig was het. Temporary Madness deed het lekker, maar Supertrap was geweldig en dat vond de zaal ook. "Wat vreemd", dacht ik, toen ik een oudere dame de teksten woordelijk mee zag zingen. Het duurde dan ook even, voordat ik me realiseerde dat ik naar een leeftijdgenote van me stond te staren. Opeens flitste het door me heen, dat ik me dan wel twintig voelde, maar het echt, echt, echt niet meer ben!
Dat merkte je in de zaal uiteindelijk ook wel. Terwijl iedereen met de armen hoog enthousiast begon met klappen, zag je na verloop van tijd al die armen langzaam steeds verder naar beneden zakken. Dat zouden we veertig jaar geleden toch echt wel langer vol hebben gehouden! En dan die kleine gebaartjes, zoals even met de armen in de zij de rug strekken, of toch even op het puntje van een barkruk gaan zitten. Maar dat alles deed niets af aan het enthousiasme dat door de hele zaal ging. Want al die 'oudjes' deden het gisteren nog best
Ik ben benieuwd wie er vanmorgen allemaal brak uit zijn, of haar bed kwam. Met stijve spieren, een pijnlijke rug, of zere voeten. Na mijn dagelijkse gymoefeningetjes voelde ik me vanmorgen al weer top. Maar ik moet zeggen dat de eerste zonnegroet vanmorgen toch wel wat moeizaam ging. Spierpijn of niet, deze fantastische avond nemen ze ons niet meer af. Zo'n reisje terug in de tijd is geweldig. En ook al was het hier en daar wel een beetje confronterend, deze 'grijsaard' heeft met volle teugen genoten. Volgend jaar weer!
