De Hercules, met aan boord de stoffelijke overschotten van de vliegramp, staat warm te draaien op het vliegveld van Charkov. De passagiers van vlucht HM17 beginnen aan hun laatste reis. Eindelijk mogen ze naar huis. Ik kijk naar de beelden op tv en terwijl het vliegtuig langzaam uit beeld verdwijnt, biggelt er een traan over mijn wang.
Ik probeer me de kisten voor te stellen in de buik van het vliegtuig. Het lukt me niet. Het lijkt een boze droom, waaruit ik maar niet wakker word. Dit kan gewoon niet echt zijn, dat kan gewoon niet.
Zou het voor de nabestaanden ook nog allemaal zo onwerkelijk zijn, of is de keiharde realiteit bij hen inmiddels doorgedrongen? Ik blijf me dat maar afvragen. Kan het absoluut niet loslaten. God zij dank ken ik niemand van de slachtoffers. Wel iemand die regelmatig deze vlucht neemt voor zijn werk. Maar dit keer gelukkig niet.
Toch beginnen al deze overledenen langzaam een gezicht te krijgen. Door de beelden van een laatste selfie van een moeder en haar vijftienjarige zoon, zittend in het vliegtuig. Allebei een grote smile op hun gezicht, want ze gingen de reis van hun leven maken. Door een brief op facebook van een ex-geliefde aan zijn vriendin die ook in het vliegtuig zat. Hij omschrijft haar als een leuke, vlotte meid die alles overhad voor haar medemens. Ze studeerde oorlogskunde, maar was tegen oorlog. Mocht er toch oorlog uitbreken, dan moest dat volgens haar wel volgens de regels gebeuren. Het is wrang dat zij op deze manier moest ervaren dat er tuig is dat niet volgens deze regels vecht.
Schooljuffen, een keeper van een voetbalclub, mensen die op weg waren naar een HIV-conventie, reizigers op weg naar hun familie en vrienden, vakantiegangers. Ze zouden nooit meer aankomen. Ze vonden de dood tussen de zonnebloemen en het graan, in een land dat niet het hunne was. In een oorlog die niet de hunne was. Onschuldige mannen en vrouwen met nog zoveel plannen. Onschuldige kinderen met nog een hele toekomst voor zich. Dat is hen allemaal afgenomen door een stel idioten die ten koste van alles hun zin willen krijgen.
Vanmiddag landen ze op vliegveld Eindhoven, opgewacht door familie, de koning en de koningin en de minister-president. Ze arriveren als anonieme slachtoffers op weg naar hun identificatie. Pas daarna kunnen de nabestaanden echt afscheid van hen nemen. Dan pas zal de rauwe werkelijkheid als een mokerslag tot diep in hun zielen doordringen...
