Vandaag is een van de meest dierbare mensen die ik ken uit mijn leven verdwenen. De opa van mijn dochter, mijn ex-schoonvader is vannacht overleden. Wat nu nog overblijft zijn dierbare herinneringen, die ik mijn leven lang zal blijven koesteren.
Ex-schoonpapa vind ik eigenlijk maar een naar woord en voor mijn gevoel klopt dat ook niet. Door de jaren heen is hij altijd gewoon mijn schoonvader gebleven en ik zijn schoondochter. Hij en mijn schoonmoeder stonden altijd voor me klaar en daar ben ik ze heel dankbaar voor.
Afgelopen maart kregen we al te horen dat hij niet meer lang te leven had, maar schoonpapa dacht daar anders over. Hij kon zijn dementerende vrouw toch niet zomaar achterlaten, ook al was ze in goede handen en werd ze goed verzorgd door het personeel van het verzorgingshuis waar ze beiden woonden. Iedere morgen stond hij in alle vroegte al op de afdeling waar zijn vrouw werd verzorgd. Samen zaten ze dan uren hand in hand naast elkaar. Zodra hij haar hand pakte en zachtjes 'zoeteke' fluisterde, veerde ze helemaal op. Zelfs vanuit haar schemerwereld vertrouwde ze op hem, leunde ze op hem. Na 62 jaar huwelijk hielden die twee nog steeds ontzettend veel van elkaar. Daarom wilde en kon hij haar absoluut niet aan haar lot overlaten.
Hij vocht hard om er weer bovenop te komen en dat lukte aanvankelijk. Weer was hij iedere dag bij haar, ook al was hij voortaan zo moe, zo ontzettend moe.
Hij had haar graag willen overleven, omdat ze zijn zorg nodig had. Het lot besliste anders voor hem. Maar nu kan hij dan eindelijk uitrusten, want hij was zo moe, zo ontzettend moe.
Dag pap, bedankt, voor alles.
