Als we deze morgen op de verpleegafdeling komen, zit ze te slapen in haar rolstoel. Helemaal uitgeput door het ochtendritueel. We praten wat met haar verzorgster en enkele medebewoners en proberen haar af en toe voorzichtig wakker te maken. Dat lijkt niet te lukken, maar zodra onze tweejarige kleindochter begint te praten, gaan haar ogen open. Die richten zich meteen op dat kleine meisje, waarvan ze niet meer beseft dat het haar achterkleindochter is. Ze zit gevangen in een dikke mist die maar niet wil optrekken.
Heel af en toe kijkt ze je opeens aan en dan lijkt er een vlaag van herkenning over haar gezicht te trekken. Maar dan verdwijnt dat veelbelovende waterige zonnetje weer net zo plotseling en gaat weer schuil achter een dikke, ondoordringbare mist.
Toch fleurt ze helemaal op, zodra we haar meenemen naar buiten. Ze knippert even met haar ogen tegen het felle zonlicht, maar richt direct daarop haar vizier weer op dat spelende kindje dat voor haar rolstoel uit huppelt. Ze geniet van dat meiske dat haar 'omi' noemt, ze geniet van de zon. Zo verbaasd als een kind kijkt ze naar de herten, de schapen en de kippen in het parkje bij het verzorgingshuis.
"Lekker hè mam, zo even in het zonnetje", probeer ik voorzichtig. "Heerlijk", klinkt het dan onverwachts uit haar mond. We schrikken ervan, maar zijn tegelijkertijd blij dat er even contact is. Haar blik dwaalt weer af naar haar achterkleindochter, ze glimlacht vaagjes. Wij genieten van haar reactie.
Terug op de afdeling pakken we haar hand. Ze kijkt ons weer aan. Haar ogen zoeken die van mij. Ik knijp zachtjes in haar hand. Weer zweeft een blik van herkenning over haar gezicht. Haar ogen dwalen verder, naar mijn dochter. Ook dan gaan even haar wenkbrauwen omhoog. Ze geniet van onze aanraking en kust ons warempel terug als we afscheid van haar nemen. Haar achterkleindochter werpt een kushandje naar haar en weer zie je haar even opveren. We zwaaien nog naar haar, maar ze is weer terug in haar eigen wereldje, gevangen in de mist...
