Het begon met een minuscuul klein bultje naast mijn neus. Soms werd het wat roder, maar meestal was het een beetje glanzend wit. Het leek nog het meest op eczeem, het was een beetje schilferig, maar het jeukte niet. Mijn dag- en nachtcrème hielden het schilferen wel in de hand, maar het plekje ging maar niet weg. Ik had me voorgenomen het een keer aan mijn huisarts te laten zien, als ik daar toch moest zijn. Want ja, om nu alleen voor zo'n plekje naar de huisarts te gaan...
Maanden later ontdekte ik dat het toch wat groter was geworden. Toch maar naar de huisarts dan? "Ja", knikte mijn lief erg overtuigend. Dus ging ik schoorvoetend naar de praktijk.
"Die man ziet me aankomen", dacht ik nog bij mezelf. "Die ligt direct helemaal in een deuk." Maar toch zat dat plekje me niet helemaal lekker. Tot mijn verbazing deelde mijn huisarts mijn unheimische gevoel en stuurde me direct door naar de dermatoloog.
Zelf struinde ik ondertussen heel internet af, op zoek naar meer informatie. Zo kwam ik er achter dat er meerdere soorten huidkanker zijn, waarvan het melanoom toch wel de meest vervelende is en het basaalcelcarcinoom de meest tolerante kanker. Eigenlijk ging ik er vanuit dat het plekje bij mijn neus een voorbode was van huidkanker en dat het door middel van bevriezen verwijderd zou kunnen worden.
Ik had het mooi mis! In het Elkerliekziekenhuis in Helmond vertelde een bijzonder aardige dermatoloog dat het wel degelijk huidkanker was en dat hij dit basaalcelcarcinoom meteen operatief zou gaan verwijderen. Ik mocht de ingreep nog even uitstellen van hem, als ik dat wilde, maar voor mij gold hoe eerder eruit, hoe liever. Nog geen uurtje later liep ik met een prachtige pleister op mijn neus het ziekenhuis uit. De ingreep was ontzettend meegevallen en na een weekje zou ik weten of alle kankercellen waren verwijderd. Dat bleek niet zo te zijn, dus volgde een tweede operatie.
Hoewel de dermatoloog twee keer op dezelfde plek heeft moeten snijden, heeft hij prachtig werk geleverd. Het litteken loopt precies in de plooi bij mijn neus en als je het niet weet, valt het ook echt niet op.
Nu, bijna twee jaar later, heb ik opnieuw een verdacht plekje ontdekt. Dit keer op mijn bovenarm. Ook dit maal heb ik langer gewacht dan misschien verstandig was, maar ook nu was mijn huisarts resoluut en stuurde me opnieuw naar de dermatoloog. En ja, het was weer bingo en dus werd ook dit plekje operatief verwijderd. Inmiddels zijn de hechtingen eruit en is duidelijk dat al het kwaadaardig weefsel weg is gesneden. Er zitten nu nog hechtstripjes en een pleister op, om het zo mooi mogelijk te laten genezen, maar ik heb al gezien dat het er heel goed uitziet.
De moraal van mijn verhaal: mocht je een verdacht plekje zien, dat maar niet weg wil gaan en langzaam groter wordt, ga dan als een speer naar de huisarts. Huidkanker hoeft niet zo dramatisch te zijn als het klinkt, als je er maar op tijd bij bent!
