Doodmoe ben ik, maar wat kijk ik met ontzettend veel plezier terug op het filmconcert dat we met onze muziekvereniging afgelopen weekend hebben uitgevoerd. Twee keer een volle zaal met enthousiast publiek en heel veel lovende reacties. Wat wil je als muzikant, als dirigent en als muziekvereniging nog meer. Tja, de thuisblijvers, die hebben iets moois gemist.
Het was hard werken de afgelopen weken, heel hard werken. Vooral voor mijn lief en mij, omdat de eerste drie repetities midden in onze vakantie vielen. Dat werd dus iedere dag thuis repeteren. Moeilijke stukken - en dat waren er nogal wat - steeds maar weer herhalen en nog eens herhalen, totdat we ze konden dromen. Kortom bikkelen en dat naast de onvermijdelijke extra repetities en natuurlijk onze gewone dagelijkse werkzaamheden. Dat gold uiteraard voor alle leden van ons A-orkest en onze ingehuurde violist, want anders hadden we nooit zo'n mooi filmconcert neer kunnen zetten.
Meestal plaag ik onze dirigent met het feit dat we hem eigenlijk niet echt nodig hebben. "Een beetje met zo'n stokje zwaaien kan iedereen. Als we als orkest eenmaal aan het spelen zijn, kunnen we makkelijk zonder je." Nou, ik moet toegeven, dat dat lichtelijk overdreven is. Maar tijdens dit filmconcert hebben we echt voor de volle honderd procent op hem geleund. Met z'n allen! Hij was de enige die de filmfragmenten goed kon zien en dus precies kon timen hoe snel of langzaam we soms moesten spelen, om precies gelijk te kunnen lopen met de film.
Wij als muzikanten moesten dus wel zo geconcentreerd spelen, want ieder moment kon het tempo door de dirigent aangepast worden, omdat een bepaald fragment daar om vroeg, of omdat we dreigden niet precies uit te komen op het einde van een fragment. Dat was zwaar, heel zwaar. Onze dirigent heb ik er niet over horen klagen, maar volgens mij moet die man nu ook half in de kreukels liggen van vermoeidheid. Hij had niet alleen een orkest dat ie de hele tijd mee moest zien te krijgen, hij moest zich ook nog eens continu focussen op de film. En dat allemaal in het stikkedonker, met alleen kleine lampjes om de muziek te kunnen lezen. Chapeau!
Ook nog eens chapeau voor alles en iedereen rondom het filmconcert. De regie, de toneelspelers die de filmfragmenten aan elkaar 'speelden', de aankleding, zoals een rode loper, een levensgrote Oscar en de diverse filmposters. Het was echt helemaal af. Om trots op te zijn.
Afgelopen weekend was dus heel mooi, maar ook dodelijk vermoeiend. Door de spanning speelde mijn astma op en dat kun je niet gebruiken als je moet blazen. Dus, extra pufjes, nog meer pufjes en ja hoor, lucht! Ik heb toch heel fijn en heel geconcentreerd kunnen spelen. Zelfs nog mee op kunnen ruimen na de laatste voorstelling. Vandaag betaal ik de tol van dit mooie, maar zware weekend. Kan me lekker niks schelen, want ook deze mooie herinnering met Muziekvereniging Jong Nederland Asten nemen ze me nooit meer af!
