Een dag voor kerstmis maakte hij het uit, mijn allereerste vriendje. Ik zie hem nog op zijn brommertje mijn leven uit rijden. Mij ontroostbaar achterlatend. Het heeft me jaren gekost om over die kalverliefde heen te komen, maar ik heb er ook heel veel van geleerd.
Joan heette hij, Joan zonder h in het midden. En je moest het niet wagen om zijn naam met een h te schrijven, want dan werd ie echt boos.
Ik leerde hem kennen tijdens dansles, nu bijna 47 jaar geleden. Hij kwam mee met een van mijn vriendinnen. Ze zaten bij elkaar op school en woonden bij elkaar in de buurt. Samen fietsen was gewoon gezelliger en 's avonds in het donker ook veel veiliger.
Al snel bleek hij een goed danser en een gewild danspartner bij de dames, maar uiteindelijk werd ik zijn favoriete partner. We haalden samen danstest na danstest, van brons tot goud met ster en ook nog eens met de meest fraaie punten. Ballroom, Latin, het maakte niet uit, we dansten samen de sterren van de hemel.
Ook privé zagen we elkaar wel zitten. We konden uren babbelen over van alles en nog wat. Over de verre reizen die hij wilde gaan maken en over mijn toekomst als verpleegster of iets wat daar op moest lijken. We waren net zestien en zaten allebei nog op school. Hij op de Ulo en ik op de MMS. Hij ging later door naar de Havo en we deden uiteindelijk in hetzelfde jaar eindexamen.
Naast hard leren op school en dansen en trainen voor de danstesten, ontdekten we ook de wereld om ons heen. Een wereld die aan onze voeten lag, ook al voelde dat voor ons pubers niet altijd zo.
Het was ook een periode van 'himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt'. Ik werd namelijk heel langzaam tot over mijn oren verliefd op Joan. Heel af en toe kon ik merken dat er bij hem ook zoiets speelde, of toch niet? Zelf dacht ik dat het met tijd te maken had, we waren nog zo jong en de ontwikkeling bij jongens gaat nu eenmaal trager dan bij meisjes. Ik was al helemaal in de zevende hemel als hij de hele avond mijn hand had vastgehouden, of als hij me tijdens de laatste dansen wat dichter tegen zich aan trok. Ik kan me nog een open dag in de stadsschouwburg herinneren, waarbij we heel romantisch, dicht tegen elkaar, helemaal bovenin op het balkon zaten. We durfden ons niet meer te bewegen, bang dat de betovering dan zou worden verbroken.
Maar er waren ook dagen waarop ik briefjes kreeg, waarin hij uitlegde waarom hij deze keer weer eens niet langskwam, ook al had hij het nog zo beloofd. Mijn ouders werden er helemaal gek van. Ze zagen mij iedere keer weer teleurgesteld voor het raam zitten en hoe ze ook praatten, ik wilde maar niet inzien dat Joan niet het juiste vriendje voor me was.
Maar ik herinner me ook de avonden voor de open haard, de keren dat hij me opwachtte bij school en de keren dat ik alles wat ik had meegemaakt die dag alleen in het Frans tegen hem mocht vertellen. Wat baalde ik dan, maar het leverde me uiteindelijk wel een prachtig cijfer op bij mijn eindexamen.
Drie jaar hadden we 'verkering', of iets wat daar voor door moest gaan. Ik had een geëmailleerde armband van hem gekregen met zijn voorletter er in uitgesneden en daar was ik zo trots op als een pauw. Die armband ligt nog steeds als een relikwie opgeborgen in een laatje, samen met alle mooie herinneringen.
Nu, bijna vijftig jaar later, hebben we sporadisch nog contact met elkaar via de mail. Omdat hij in Spanje woont en de hele wereld over reist, zien we elkaar nooit meer. Maar ooit, bij dat afscheid vlak voor kerstmis, beloofden we om elkaar op de hoogte te houden van ons leven. Dat doen we dan ook trouw. Lief en leed wordt gedeeld en door de ander gevoeld. Zeker toen ik onlangs te horen kreeg dat zijn man, na bijna veertig jaar samen te zijn geweest, plotseling was overleden...
