Wat was het een mooi feestje afgelopen zaterdag en wat was het publiek enthousiast. Onze 'Toppers' Anouk Demos, Kim van Bussel en Wim Thijsen deden niet onder voor de echte Toppers: René Froger, Jeroen van der Boom en Gerard Joling. Ook zij kregen met gemak de hele zaal aan het zingen, hossen en dansen. Gastzanger Leo van Bussel deed daar niet voor onder. Met zijn warme stemgeluid bracht hij de sfeer tot het kookpunt. Aan het eind van de avond ging zelfs het dak eraf tijdens de laatste medley die door het viertal gezongen werd.
Het was een feest om de zangers en zangeressen te mogen begeleiden met het A-orkest van Muziekvereniging Jong Nederland Asten en een speciaal voor deze gelegenheid samengesteld combo. Ik denk dat ik voor alle muzikanten in het orkest spreek als ik zeg dat we ontzettend hebben genoten. We hebben er keihard voor moeten werken met zijn allen, maar dan heb je ook wat!
En onze beloning? Het publiek dat uit zijn dak ging, enthousiaste zangers en zangeressen, sprankelende danseressen en een dirigent die uiterst tevreden was. Wat wil je als muzikant nog meer?
Natuurlijk krijg je zo'n concert niet voor elkaar zonder een goede organisatie en die hadden we! Niets was aan het toeval overgelaten. Alles klopte: de belichting, het geluid, de tv-schermen met daarop de teksten van de liedjes zodat het publiek luidkeels mee kon zingen - en dat deed het ook - het podium en de catwalk. Zelfs aan de juiste kleding was gedacht. Dat de speciale hoedjes, die waren aangeschaft voor het carnavaleske sfeertje, er voor zorgden dat iedereen en alles onder de glitters zat, was wat minder, maar ook wel weer hilarisch. Ondanks flink schudden, kloppen en haren wassen, lagen de glitters tot in ons bed.
Een klein half jaar hebben we gerepeteerd om dit moois ook daadwerkelijk op de planken te brengen. Een klein half jaar van bloed, zweet en tranen. Maar ook een klein half jaar van leve de lol en van maak me gek, met af en toe een periode van het dondert en het bliksemt.
En toen, vlak voor de finale, werd ik ziek en kreeg ik een longontsteking. Met een dikke frons keken ze me in het ziekenhuis aan toen ik zei dat mijn klarinet en ik hoe dan ook van plan waren om mee te doen met dat concert en dat ze me met geen tien politieagenten zouden kunnen tegenhouden. Het heeft me heel wat kruim gekost, maar ik was er bij en ik had het voor geen goud willen missen. Maar nu is het tijd om serieus even pas op de plaats te maken en mijn lichaam de kans te geven om weer te herstellen en aan te sterken. Maar dat prachtige concert nemen ze me niet meer af!
