Soms wordt het me weleens teveel, vooral als alles ineens tegelijk komt, zoals deze week. Huidkanker, osteoporose, staar en astma mogen dan totaal verschillende aandoeningen zijn, maar ze hebben wel allemaal betrekking op mij. En dat hele scala houdt me deze week behoorlijk bezig. Maar laat ik bij het begin beginnen.
De afgelopen maanden ben ik aan beide ogen aan staar geopereerd en met succes. Inmiddels draag ik weer een bril, alleen vele malen minder sterk dan voorheen. Dat komt omdat de nieuwe lenzen die in mijn ogen zijn gezet, zoveel mogelijk op sterkte zijn. Dus kan ik me zonder bril opeens ook voortaan goed redden. Behalve met lezen, daarom heb ik dan ook een multifocale bril op mijn neus.
Wat de afgelopen maanden ook speelt, is de ontkalking van mijn botten, ofwel osteoporose. Het gaat niet zo goed met mijn botjes, de botdichtheid neemt namelijk een beetje te hard af. Daarvoor slik ik medicijnen. Een keer per week een pilletje op mijn nuchtere maag met de waarschuwing dat ik minstens een half uur nadat ik dat geslikt heb, niet mag bukken. Tot zover geen probleem. Maar ja, het hoofdstuk bijwerkingen is ellenlang. Gelukkig had ik er maar een paar: ontzettende spierpijn, heel veel vocht in mijn benen en afschuwelijk veel last van mijn darmen. De spierpijn heb ik overwonnen en het vocht in mijn benen houd ik onder controle met een steunpanty. Niet echt leuk, maar te doen. Tja, en dan mijn darmen, dat is geen leuk hoofdstuk. Dus nu ga ik overstappen op injecties. De apotheker en de huisarts hebben gewikt en gewogen en me beloofd dat met deze injecties er een einde komt aan de bijwerkingen. Ik hoop het van harte, maar of dat ook zo is? Morgen krijg ik de eerste injectie van de huisarts, want de assistentes mogen deze spuit niet zetten. Hopelijk hebben huisarts en apotheker gelijk wat de bijwerkingen betreft, want anders loop ik het komende halfjaar met de gevolgen. Zo lang werkt de injectie namelijk.
En zo komen we vanzelf bij mijn astma uit. Vanzelf? Ja vanzelf, want ik vrees dat ik én de staar én de osteoporose te danken heb aan mijn astmamedicijnen en dan met name de ontstekingsremmers die ik jarenlang heb gebruikt. Uit een leverenzymentest vorig jaar is namelijk gebleken dat mijn lever de medicijnen in mijn bloed niet afbrak. Mijn lichaam is dus gaan stapelen en daar ben je niet blij mee. Daarom kreeg ik al heel snel andere medicijnen die mijn lever wel de baas kon, maar mijn vertrouwen was weg, helemaal. Dus ben ik enkele maanden geleden helemaal gestopt met de astmamedicijnen.
Gelukkig toonde mijn huisarts begrip, maar er moest wel een noodplan komen voor als ik een infectie krijg (en dat krijg ik, heeft de huisarts me al beloofd). Dat noodplan is inmiddels gemaakt door de apotheker en alle medicijnen zijn nu zo uitgezocht dat ze het minst kwaad kunnen doen, maar wel een ontsteking en een benauwdheid tegen kunnen gaan als dat nodig is. De medicijnen zijn bekend bij de huisarts en staan in mijn telefoon voor het geval het in het weekend, of erger, op vakantie gebeurt. Binnenkort wordt er nog wel naar mijn longfunctie gekeken, om er zeker van te zijn dat het op dit moment echt goed met mijn longen gaat.
En o ja, toen ik toch bij mijn huisarts was, wees ik hem op een rood plekje op mijn huid dat er eigenlijk al maanden zat, maar waarvan ik dacht dat het niet echt iets bijzonders was. Helaas, foute conclusie, want ik moet binnenkort naar de dermatoloog omdat de huisarts zo goed als zeker is dat het toch weer huidkanker is. Beetje balen doe ik wel, maar ach. Ook al komt het nu wel even allemaal op een hoop, het komt ook allemaal weer goed, uiteindelijk.
