Onlangs moest onze jongste kleindochter op voor haar zwemdiploma-A en natuurlijk mochten, naast de papa’s, de mama’s, de broertjes en zusjes, ook alle opa’s en oma’s komen kijken.
Met een stralend snoetje sprong onze zesjarige held met kleren en al in het lonkende zwembad om daar alvast even te laten zien dat ze kan watertrappelen. Meteen daarna begon ze aan de diverse baantjes rug- en buikzwemmen. Nog steeds met kleren aan en nog steeds met een grote smile op haar gezicht. En terwijl een van de badjuffen de zwemmertjes op een heel motiverende toon toesprak en ze liet weten dat ze alle vertrouwen in hen had en dat ze het allemaal heel goed deden, dwaalden mijn gedachten af naar heel vroeger, toen ook ik zwemles kreeg.
Of ik wilde of niet, er moest gezwommen worden tijdens het schoolzwemmen. Volgens mij zat ik al in de vierde en misschien zelfs al in de vijfde klas toen ik eenmaal per week als een lammetje naar de slachtbank naar het zwembad werd gebracht met de bus. Mijn oudere broer en zus hadden genoten van het schoolzwemmen, maar zij hadden allang voordat ze aan het schoolzwemmen begonnen hun zwemdiploma’s gehaald. Zij wel, zij waren echte sportievelingen, ze zwommen, schaatsten en speelden korfbal. Ikke niet. Ik was niet alleen de jongste thuis, maar ook nog eens het grootste watje. Pianospelen, dat vond ik leuk, maar gymmen, of allerlei andere sporten waarvan ik maar dacht dat het eng zou kúnnen zijn, waren aan mij niet besteed. Ik speelde liever piano of met mijn poppen.
Terug naar dat schoolzwemmen, daar kwam ik dus mooi niet onderuit. En als er nou een lieve badjuffrouw of badmeester was geweest die zich even over mij had ontfermd, dan was het misschien nog wel goed gekomen. Maar ja, die waren in de jaren zestig in geen velden of wegen te bekennen. Althans, ik ben ze nooit tegengekomen. Mijn badjuf duldde helemaal niks. Drijven in het kikkerbadje met je hoofd in het water. Ik dacht het niet. O jawel hoor, want mijn badjuf pakte me bij mijn hoofd en stopte het zolang als nodig was onder water. Om doodsbang van te worden. En dat werd ik ook.
Hele trauma’s speelden zich af in dat grote zwembad met mij als lijdend voorwerp. In het diepe springen als je nog niet kunt zwemmen? Nee natuurlijk niet, veel te gevaarlijk. Nee hoor, mijn badjuf dacht daar heel anders over. Trillend als een rietje stond ik op de rand van dat allesverslindende grote bad. Ik kreeg van mijn badjuffrouw de keuze: zelf springen of erin worden geduwd. Lang nadenken mocht ik niet en dus koos ik snel eieren voor mijn geld, raapte al mijn moed bijeen en sprong richting haak die als een reddingsboei door mijn badjuf in het water werd gehouden. Ik landde er vlakbij en was dolblij dat ik dat ding met twee handen vast kon gaan pakken. Mis! Mijn badjuffrouw zou mij eens snel watervrij maken en vlak voordat ik de haak wilde pakken, trok ze hem een heel eind bij mij vandaan. Algehele paniek brak bij mij uit en ik begon wild om me heen te slaan. De snerpende stem van mijn plaaggeest klonk door het zwembad. Ik moest zwemmen, zoals ze me dat geleerd had. Pas als ik dat deed, kwam de haak weer naar me toe.
Ik zal jullie de rest van de sappige details bewaren, maar ik ben uiteindelijk bij de haak terechtgekomen en helemaal over de emmer ook weer uit het water gekropen. De badmeesters en -juffrouwen hadden het niet echt goed begrepen in die tijd. Ik heb mijn zwemdiploma niet gehaald tijdens het schoolzwemmen, wel een heleboel trauma’s.
Pas toen mijn eigen dochter op zwemles zat en ik zag dat het ook heel anders kon gaan, door geduld te hebben en kinderen te belonen in plaats van te straffen, verdwenen mijn schrikbeelden een beetje. En toen mijn dochter haar B-diploma haalde, had ik dan toch uiteindelijk mijn A-diploma op zak en snel daarna ook mijn B-diploma.
Wat heb ik genoten van het diplomazwemmen van mijn kleindochter. Wat maken de badmeesters en -juffen er voortaan een feestje van. Zo’n eerste diploma maken ze extra belangrijk voor die kinderen, want zo weten ze zeker dat ze met een gerust hart ook gaan beginnen aan hun B- en C-diploma. Zo motiveer je kinderen, niet door ze bang te maken, maar juist door ze aan te sporen en te belonen.
Toen al die kindertjes met hun diploma boven hun hoofden een ererondje maakten rondom het zwembad, veegde ik snel een paar tranen weg. Ik weet zeker dat mijn kleinkind en ik dit eerste zwemdiploma van haar nooit zullen vergeten.
