Dat hardlopen zo ontzettend leuk kan zijn, dat snappen heel veel mensen niet. Tenminste de mensen in mijn omgeving dan. Zodra ik het woord hardlopen in de mond neem, zie ik de blikken verstarren. En als ik dan uitleg, dat ik me na mijn hardlooprondje altijd een heel stuk beter voel, kijken ze me vol ongeloof aan. Nee hardlopen, dat zien ze echt niet zitten. Dat kan volgens hen gewoon niet leuk zijn. Nou reken maar van yes! Ik kan na zo'n rondje helemaal total loss thuiskomen, maar wel altijd met een hele grote grijns op mijn gezicht.
Wat er dan zo leuk is aan die sport? Alles! De uitdaging, het afzien, steeds jezelf overwinnen en altijd weer dat extra schepje dat je er bovenop doet. Het smaakt naar meer, iedere training opnieuw. Maar dat is het niet alleen. Ik voel me er ook sterker door, zit beter in mijn vel, kan veel beter met stress omgaan en heb ook mijn emoties beter onder controle. En dat allemaal door dat ene stofje dat vrijkomt tijdens het hardlopen: endorfine, ofwel het gelukshormoon. Dat hormoon wordt ook gestimuleerd door het eten van chocolade, maar mijn methode is goedkoper en gaat niet meteen op de heupen zitten.
Tijdens het hardlopen houd ik meteen ook een grote schoonmaak in mijn hoofd. Ik orden mijn gedachten, reken af met oud zeer wat af en toe nog eens de kop opsteekt, relativeer tot ik erbij neerval en schrijf in mijn hoofd al hele stukken van mijn tweede boek. 'Moet dat nu per se tijdens het hardlopen?' Hoor ik jullie al vragen. Nee dat hoeft niet per se, dat kan natuurlijk ook tijdens een stevige wandeling of fietstocht, maar bij mij werkt dat wel het beste.
Onlangs heb ik nog afscheid moeten nemen van iemand die nog een heel leven voor zich had. Dat heeft me intens diep geraakt. Het ongeloof, de vraag waarom toch, de boosheid, het verdriet, ik heb het beetje bij beetje verwerkt tijdens mijn hardlooprondjes. Er is nu acceptatie en begrip, heel veel begrip, maar de boosheid gericht op onze huidige maatschappij die blijft. Daar zijn nog heel wat trainingsrondjes voor nodig, vrees ik.
Door allerlei omstandigheden heb ik bijna een half jaar niet kunnen hardlopen en dat hebben mijn humeur en ik geweten. Gelukkig ben ik drie weken geleden weer begonnen met mijn trainingen, weliswaar weer helemaal vooraan, maar mijn humeur en ik vinden het helemaal geweldig. De zes kilometer die ik vorig jaar nog aan een stuk hardliep, die haal ik nu nog bij lange na niet, maar ik geniet en voel me sterker dan ooit. En dat is voor mij, mijn humeur en mijn omgeving het allerbelangrijkst.
